Διονύσης Ζάχος: Ένας καλλιτέχνης με ψυχή, γεμάτος ζωντάνια που το ταλέντο του είναι ανεξάντλητο.

Σύμφωνα με τον Αδαμάντιο Κοραή πολιτισμός είναι ότι έχει να κάνει με την υψηλή τέχνη, την φιλοσοφία και την επιστήμη. Ως χώρα διαθέτουμε έναν  δυνατό πολιτισμό. Η ανάγκη για εκφραστικότητα μέσα από την τέχνη μας καθιστά ως χώρα πόλο έλξης για τουρίστες από όλο τον κόσμο.

Το καλλιτεχνικό φάσμα είναι ευρύ και τα ταλέντα πολλά. Λίγα όμως είναι εκείνα που καταφέρνουν να αναδειχθούν και να ξεχωρίσουν. Ο λόγος; Πολλοί θα έλεγα. Ίσως η σκληρή δουλειά, οι δημόσιες σχέσεις, η παιδεία, ο οικονομικός παράγοντας, ίσως και η τύχη. Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι υπάρχουν καλλιτέχνες που μας καθηλώνουν με την εκφραστικότητα τους, με την ψυχή τους, με τα ταλέντα τους και την αγάπη τους για αυτό που μας προσφέρουν.

Λατρεύουν να παράγουν πολιτισμό και αυτός είναι ο λόγος που έχουν αναδειχθεί. Ένα τέτοιο ταλέντο, αγαπητό στο κοινό έχω κοντά μου σήμερα.

Φίλες και φίλοι σας παρουσιάζω με χαρά τον Διονύση Ζάχο. Έναν καλλιτέχνη με ψυχή. Γεμάτος ζωντάνια. Το ταλέντο του ανεξάντλητο. Η χαρά της ζωής και του γέλιου. Καλώς ήρθες καμάρι μου.

Είναι μεγάλη μας χαρά μου που σε γνωρίσαμε και ακόμα μεγαλύτερη που μας δόθηκε η ευκαιρία να πάρω εγώ αυτή την συνέντευξη για την OneNews.gr.

( Γέλια) Καλησπέρα καμάρι μου λοιπόν. Καλησπέρα σε όλο τον κόσμο που σας στηρίζει και σας αγαπάει γιατί είσαστε σπουδαίοι άνθρωποι.

Τη φράση αυτή καμάρι μου την χρησιμοποιώ και εγώ και τρελάθηκα που την άκουσα και από σένα .

Το καμάρι μου το χρησιμοποιώ απ’ τα εφηβικά μου χρόνια, και επειδή έχω πάρα πολλές σχέσεις με την Ήπειρο και είναι μια έκφραση που ξεκινάει από την Αιτωλοακαρνανία μέχρι την Θεσπρωτία και λέγεται κατά κόρον, είναι μέσα στο Dna μου. Και με γλιτώνει και από πάρα πολλά, γιατί στα 23 χρόνια δουλειάς ξεχνάω ονόματα, αλλά όταν μου θυμίσουν πάντα με αγάπη μπορώ να συναχτώ στην συζήτηση,  αλλά είναι και μια έκφραση που αγαπώ πολύ. Δημιουργεί μια γλυκιά οικειότητα γιατί δένομαι με τους ανθρώπους. Ούτως ή άλλως είμαι ένας άνθρωπος που «ξεβράκωνομαι» σε εισαγωγικά. Δεν έχω να κρύψω κάτι δεν φοβάμαι τίποτα και δεν με κυνηγάει κανείς.

Ασχολείσαι με ένα πολύ δύσκολο είδος της τέχνης, την μίμηση. Είναι ταλέντο αυτό ή κάτι που απέκτησες με προσπάθεια;

Ωραία ερώτηση. Δεν το είχα σκεφτεί ούτε και εγώ πως το απέκτησα αυτό. Αλήθεια. Με έβαλες να σκεφτώ γιατί κάνω αυτό που κάνω. Σίγουρα η πρώτη μου ανάγκη να εκφραστώ και να κάνω θέατρο. Αυτό έκανα από παιδί σε σχολικές θεατρικές παραστάσεις.

Απ’ την αρχή το είδες επαγγελματικά;

Όχι. Ξεκίνησα να γίνω θεατράνθρωπος. Είχα το θράσος της νιότης, αλλά έφαγα τα χαστούκια μου και συνήλθα, γιατί πιστεύω στα χαστούκια που πρέπει να φάμε εννοώ απ’ το Σύμπαν για να συνέλθουμε και να μπούμε στο σωστό δρόμο. Βέβαια μπορεί να φας και χαστούκια και να μην τα καταλάβεις. Όταν βγήκα απ’ την σχολή θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω δικό μου θίασο . Θυμάμαι είχα βάλει την μαμά μου να δώσει 500.000 δραχμές ( είμαι παλιό παιδί εγώ, παλιόπαιδο..γέλια) και τελικά αυτό ήταν ένα ναυάγιο. Και μάλιστα είχαν φτάσει στα αυτιά μου και κάποιες κουβέντες από μεγάλους καλλιτέχνες του τύπου ‘ που πάει πια αυτός; Ποιος νομίζει ότι είναι;’ Και είχαν δίκιο οι άνθρωποι αλλά για μένα ήταν η ανάγκη μου να το κάνω τότε αυτό το βήμα. Είδα ότι δεν γινόταν έτσι το έργο και με πήγε μόνο του, η μοίρα, το σύμπαν όπου πιστεύει ο καθένας τέλος πάντων. Η ζωή έχει άλλο πλάνο για σένα το οποίο δεν γνωρίζουμε συνήθως. Έτσι και εμένα ο δρόμος με πήγε στην νύχτα με τα μαγαζιά, ξεκίνησα με τα μπουζούκια της εποχής την ΝΕΡΑΙΔΑ . Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερός στη δουλειά, βρέθηκα την σωστή στιγμή με τους σωστούς ανθρώπους και σε σημαντικούς χώρους κάτι που δεν συμβαίνει σε όλο τον κόσμο αυτό. Μετά ήρθε η Ρούλα Κορομηλά με το ΜΠΡΑΒΟ, ήρθαν κινηματογραφικά τα πράγματα και θα έλεγα και γρήγορα. Πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη. Ήταν να γίνει.

Σαν παιδί ονειρεύτηκες μια τέτοια καριέρα;

Δεν νομίζω ότι έχω κάνει καμιά σπουδαία καριέρα, εννοώντας ότι δεν έχω κάνει κλασσικό ρεπερτόριο ακόμη στο θέατρο, δεν έχω γεμίσει πολύ μεγάλους χώρους, που θα το ήθελα πολύ και από εγωισμό αν θέλεις. Παρ αυτά θεωρώ ότι έχω κάνει μια πορεία αξιοπρεπή που στέκεται απέναντι στα πράγματα και στις καταστάσεις. Έχω χτίσει το brandname μου. Την εταιρεία μου, το όνομα μου εννοώ γιατί το μαγαζί είμαι εγώ και πάει καλά. Δεν θεωρώ όμως ότι έχω κάνει μια σπουδαία καριέρα.

Μου αρέσει η απλότητα και η ταπεινότητα σου. Είναι στοιχεία που λείπουν σήμερα απ’ τους ανθρώπους.

Θα ήμουν αστείος αν έλεγα κάτι άλλο. Η έπαρση δεν μου ταιριάζει. Είμαι καλλιτέχνης πίστας όπως είπε και ο πρόεδρος των ηθοποιών ο αγαπημένος μου Σπύρος Μπιμπίλας, όταν γράφτηκα στο μητρώο καλλιτεχνών στο υπουργείο πολιτισμού γιατί άργησα και εγώ όπως κάνουν οι περισσότεροι ηθοποιοί τέλος πάντων . Εγώ δηλώνω καλλιτέχνης πίστας αυτό έχω κάνει χιλιόμετρα. Ούτε ηθοποιός μπορώ να λέγομαι ακόμη, με την έννοια ότι έχω κάνει τρία μονόπρακτα. Αυτό δεν με ορίζει απαραίτητα ηθοποιό.

Έχεις σπουδάσει και σε δραματική σχολή. Πόσο σε βοήθησε στην δουλειά σου;

Πέρασα σε τρεις δραματικές σχολές εκείνη την εποχή. Στο Εθνικό θέατρο, στου Θεοδοσιάδη και στου Φωτιάδη. Τελείωσα του Φωτιάδη. Ζήσαμε καθηγητές όπως τον Διαμαντόπουλο, πολλοί σπουδαίους καλλιτέχνες που για μένα όπως είπα και στον Αρναούτογλου δεν ήταν απλά καθηγητές, ήταν σπουδαίοι ηθοποιοί που μπορούσαν να μεταλαμπαδεύσουν την τέχνη του ηθοποιού. Μόνο ένας ηθοποιός μπορεί να το κάνει αυτό. Στη σχολή του Εθνικού θεάτρου έμεινα ένα χρόνο με πρόεδρο τον Ρούσσο και μετά συνέχισα στου Φωτιάδη. Μου έδωσε μεγάλη ισορροπία και αυτό που αποκόμισα ήταν να έχω την συνέπεια με το κοινό πάνω από όλα, και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνάω ποτέ. Και επειδή δεν παίζουμε κάθε μέρα το ίδιο, δεν είμαστε computer έπρεπε να συνωμοτούμε με το κοινό και αυτό το έχω αποκτήσει. Κλείνουμε το μάτι ο ένας στον άλλον. Λέω πράγματα που θα έλεγαν οι ίδιοι στο σπίτι τους. Αφουγκράζομαι το κοινό μου στο τι θέλει να ακούσει.

Η πρώτη σου παράσταση ποια ήταν;

Η πρώτη μου αποτυχημένη παράσταση ( γέλια) ήταν αυτή που σου είπα πριν, που πήγα να κάνω με την μητέρα μου. Ήμουνα μόνος μου, και κάνα δυο φίλοι που δεν ήρθαν (γέλια). Το 2015 έκανα μια θεατρική παράσταση με την Στέβη Μπουζιάνη το σπουδαίο μονόλογο στις ΜΝΗΜΕΣ ΑΦΥΛΩΝ. Ήταν θεόσταλτο αυτό το κείμενο, ούτε η ίδια δεν μπόρεσε να ξαναγράψει κάτι ανάλογο. Όπως και στο κλασσικό θεατρικό ρεπερτόριο έχουμε έργα που δεν έχουν ξαναγραφτεί ανάλογα τους. Στα σόου η πρώτη μου εμφάνιση ήταν το 1999 στη ΝΕΡΑΙΔΑ καλοκαίρι με τον Γιάννη Τάσσιο, Νίκο Μακρόπουλο και Ελένη Αντωνιάδου, αδισκογράφητοι τότε, και την ίδια περίοδο με πήρε η Κορομηλά στο Μπράβο. Έτσι ξεκίνησα την πρώτη μου παράσταση.

Τελείωσες όμως και διακοσμητική. Εργάστηκες πάνω σε αυτό;

Πάρα πολύ λίγο και ερασιτεχνικά. Έκανα κάνα δυο βιτρίνες φίλων, πληρώθηκα βέβαια όχι κανονικά αλλά πληρώθηκα. Με βοήθησε πολύ σε αυτό που κάνω σήμερα, στην ισορροπία χρωμάτων στην ιστορία τέχνης που έκανα, οτιδήποτε σπουδάζει κανείς σήμερα και το λέω σ’ όλα τα παιδιά είναι σημαντικό να μάθετε οποιαδήποτε τέχνη. Οποιοδήποτε βιβλίο και να πέσει στα χέρια σας είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ το ίντερνετ, το Instagram, ή την Google γιατί ένα βιβλίο μόνο καλό μπορεί να κάνει και να καλλιεργήσει την ψυχή μας.

Παρ όλα αυτά διέπεσαι απ’ την καλαισθησία. Ποιο ρόλο παίζει στην ζωή σου γενικότερα;

Είμαι πολύ υποχόνδριος με το σπίτι μου. Είναι η φωλιά μου. Είναι όλο λευκό με καφέ αποχρώσεις γήινες και επειδή δεν έχω παιδιά να λερώνεται το λευκό τολμώ και το έχω. Και όπως έλεγε η γιαγιά μου η Σμυρνιά, το λευκό δείχνει πόσο καθαρός άνθρωπος είσαι και πόσο αγνή είναι η ψυχή σου.

Είσαι ένα πολύ αισιόδοξο άτομο και έξω καρδιά. Το να χαρίζεις γέλιο στον κόσμο τι σημαίνει για σένα;

Μου βγαίνει αβίαστα. Το κάνω χωρίς να το πολύ σκέφτομαι και είμαι ευλογημένος που έφτασα στο σημείο που είμαι σήμερα. Είναι ευλογία να μπορείς να καταλάβεις το ταλέντο σου και να το χρησιμοποιείς, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε ταλέντα απλά κάποιοι δεν τα ανακαλύπτουν μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Το σέβομαι και το αγαπώ αυτό που μου έχει δώσει ο Θεός. Έχω την αίσθηση ότι ο καθένας μας έχει έρθει σε αυτή την γη για κάποιο λόγο. Κάποιοι άνθρωποι που δεν το έχουν ανακαλύψει αυτό δεν βρίσκουν τον προορισμό τους. Εγώ έχω βρει τον προορισμό μου, κάνοντας τον κόσμο να γελάει και να συγκινείται μέσα από την τέχνη.

Όταν βρίσκεσαι σε μια όχι και τόσο καλή ψυχολογική κατάσταση, πόσο σε δυσκολεύει στην δουλειά σου;

Δεν έχω ζήσει πάρα πολλές δύσκολες στιγμές στην ζωή μου. Εκτός από μια που ήταν στην αρχή της πορείας μου, στην Νεράιδα το 1999 που έχασα τον μπαμπά μου και έπρεπε να δουλέψω. Το μαγαζί ήταν κατάμεστο, πήρα τα χάπια που κυκλοφορούν ευρέως και πήγα στην παράσταση. Έπαιξα ως φυτό μεν, απ’ την άλλη όμως ήμουνα εκεί. Όταν έκλαψα κάποια στιγμή κάνοντας την Αλίκη, ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν αστείο και γέλαγε ενώ εγώ πονούσα για τον μπαμπά μου. Αλλά όλα αυτά δεν αφορούν κανέναν. Η απώλεια αφορά μόνο εσένα και όχι την δουλειά σου.

Ο κόσμος που έρχεται να σε δει τι σου λέει;

Στα 22 χρόνια δουλειάς τα περισσότερα είναι καλά. Δεν έχω σκληρή κριτική ούτε από το κοινό ούτε από τους δημοσιογράφους. Με τον έντυπο τύπο έχω μια πολύ καλή σχέση, αγαπησιάρικη θα έλεγα. Είναι στιγμές που θεωρώ ότι με κανακεύουν κιόλας. Είμαι πολύ ευχαριστημένος.

Ποιους έχεις μιμηθεί μέχρι τώρα;

Έχω μιμηθεί πολύ κόσμο. Πρέπει από φωνές να έχω κάνει πάνω από 70. Μπόκοτα, Σημίτη, Μητσοτάκη, Αλίκη, Ρένα , Μελίνα, Σαπφώ, Λαμπέτη, Χόρν, Καλουτά, Άντζελα, Ζωζώ, Μοσχολιού και θα ήθελα να ευχαριστήσω την κόρη της την Ευαγγελία Μοσχολιού που με τίμησε 2 φορές φέτος και με χειροκρότησε.

Ποιους θα ήθελες να μιμηθείς;

Την Χαρούλα Αλεξίου αλλά είναι πολύ δύσκολο. Την Πάολα που την έβαλα πρόσφατα στο πρόγραμμα, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη προσπαθώ και είμαι πολύ κοντά. Ξέρεις δεν υπάρχουν πλέον προσωπικότητες να μιμηθείς και είναι πολύ λυπηρό αυτό. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι αναλώσιμοι και τους λείπει το μεράκι.

Η τηλεόραση είναι ίσως το πιο δυνατό μέσο προβολής και διαφήμισης ενός καλλιτέχνη. Εσύ πως ένιωσες στην πρώτη σου εμφάνιση;

Το 1997 ήταν όταν βγήκα στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη και το 1999 στην Ρούλα Κορομηλά. Και στις 2 περιπτώσεις δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Είχα την άγνοια κινδύνου, δεν πέρασε κάτι αρνητικό απ’ το μυαλό μου. Στην Ρούλα είχα κλείσει σειρά εμφανίσεων, ήμουνα ενθουσιασμένος. Πέρασα πολύ καλά. Με πρόσεξαν πολύ. Όμως αν και η τηλεόραση μπορεί να σε κάνει ευρέως γνωστό, μπορεί να είναι και παγίδα και να δημιουργήσει πολλά θέματα γιατί μπορεί να βασιστείς στο είδωλο που σου φτιάχνουν σκηνοθέτες και παραγωγοί και να εγκλωβιστείς σ αυτό μην μπορώντας να κάνεις τίποτα άλλο. Εγώ γύρισα την πλάτη στην τηλεόραση και το πλήρωσα, πιστεύοντας ότι μέσα από τα μαγαζιά δεν είχα ανάγκη την τηλεόραση , αλλά ήταν δική μου χαζομάρα αυτό. Το είπα και στον Γρηγόρη. Έτσι τώρα μέσα από την συνέντευξη μου στον Αρναούτογλου, το ήθελε και εκείνος πολύ, επαναπροσδιορίστηκα στα τηλεοπτικά πράγματα.

Ρούλα Κορομηλά και Ελένη Μενεγάκη. Τι ρόλο έπαιξαν στην καριέρα σου;

Η Ελένη καμία με την έννοια ότι με κάλεσε μια φορά και δεν ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Η Ρούλα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο γιατί ως Υδροχοίνα, Υδροχόος και εγώ, με κατάλαβε. Με αφουγκράστηκε, μου έδωσε το χρόνο που έπρεπε, έστηνε πάνω μου πράγματα, της άρεσε πολύ η Ρένα μου, τον αγαπούσε πολύ αυτόν το ρόλο μου και τον προωθούσε πολύ. Μου φέρθηκε πάρα πολύ καλά, ήταν ένα σχολείο για μένα η Ρούλα. Με γνώρισε στον κόσμο. Της χρωστάω.

Θα έκανες τηλεοπτική εκπομπή;

Δεν ξέρω. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω και αυτό, με την έννοια ότι δεν το έχω δοκιμάσει, δεν το ξέρω.

Δεν είναι τυχαίο ότι γεμίζεις τους χώρους που εργάζεσαι. Νιώθεις την ευθύνη απέναντι στον κόσμο που έρχεται να σε δει, ώστε να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό;

Στο είπα πρωτύτερα ότι έχω συνέπεια με το κοινό. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να μην είμαι συνεπής με το κοινό μου. Στα κείμενα που γράφω αν δεν γελάσω εγώ πρώτος δεν τα με μεταφέρω στο κοινό. Σίγουρα νιώθω την ευθύνη γιατί ο κόσμος δεν συγχωρεί λάθη.

Τα γράφεις εσύ ο ίδιος τα κείμενα;

Τα κείμενα είναι όλα δικά μου με εξαίρεση ξανά δυο φορές που τα έγραψαν άλλοι. Γύρω στον Σεπτέμβριο γράφω την επικείμενη παράσταση αλλά ουσιαστικά τα κείμενα ολοκληρώνονται στην ροή της παράστασης.

Μια παράσταση την βγάζεις μόνος σου αλλάζοντας ρόλους ή συμμετέχουν και άλλοι ηθοποιοί;

Τα πιο πολλά χρόνια συνεργάζομαι με τον εαυτό μου. Oneman show.( Γέλια). Ξέρεις, δεν είναι καθόλου εύκολο να τα βρεις με τον εαυτό σου, είμαι εγώ και ο εαυτός μου, δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Κουβαλάμε και έναν άλλον μέσα μας και πρέπει να τα πηγαίνουμε καλά μαζί του γιατί μπορεί αυτός ο άλλος να μας καταστρέψει την ζωή.

Οι πρόβες σου είναι σε καθημερινή βάση;

Οι πρόβες γίνονται όταν γράφονται τα κείμενα και επιλέγονται τα τραγούδια της παράστασης κάτι που κάνει ο Άκης Παππάς μιας και έχει την μουσική επιμέλεια. Κάποιες φορές του λέω ότι δεν μπορώ να το πω αυτό, εκείνος φωνάζει ότι θα το πεις και στο τέλος το λέω.

Πόσο δύσκολο είναι να πετύχεις μια μεταμφίεση;

Τις περισσότερες φορές μου βγαίνει αβίαστα. Έχω τους κατάλληλους συνεργάτες, και η δουλειά γίνεται σωστά, και απ’ τον Νίκο Ζήση στο μακιγιάζ και την Ρούλα Μανδελλου στα κοστούμια. Πάντα ήθελα να έχω δίπλα μου ανθρώπους που έχουν διακριθεί σε αυτό που κάνουν γιατί έτσι δεν χάνεις εύκολα.

Με βάση ποια κριτήρια επιλέγεις τα πρόσωπα που μιμείσαι;

Κυρίως βάση της επικαιρότητας και το πιο σημαντικό να μπορώ να τον καταλάβω, να τον αποκωδικοποιήσω και να τον ξεκλειδώσω. Μόνο έτσι μπορώ να τον μιμηθώ.

Τους παίρνεις την άδεια πριν;

Όχι βέβαια αλλιώς δεν θα δούλευα. ( Γέλια).

Έχει τύχει να παρεξηγηθούν κάποιοι επειδή τους μιμήθηκες;

Αρκετοί και είμαι Ζαμάν φου. Και θα στο εξηγήσω για να μην φανώ κακός. Έχουμε δημοκρατία, κατά συνέπεια ο καθένας λέει ότι θέλει, πάντα με σεβασμό χωρίς να προσβάλει τον άλλον. Άλλωστε όλοι βρίσκουμε ευκαιρία να πειράξουμε τον διπλανό μας. Όλοι γινόμαστε σατιρικοί. Απλά εμείς ως καλλιτέχνες το έχουμε εξελίξει κατά κάποιον τρόπο με την μεταμφίεση. Απ’ την άλλη προσπαθώ να μην ξεπερνάω τα όρια, κάποιες φορές που το έκανα ζήτησα συγνώμη. Οι λέξεις συγνώμη και ευχαριστώ πρέπει να χρησιμοποιούνται απ’ τους ανθρώπους αλλιώς χάνεται η ανθρωπιά μας.

Πόσοι από όσους έχεις μιμηθεί έχουν έρθει να σε δουν;

Αρκετοί. Η Άντζελα Δημητρίου, ο Κολλάτος, η Ιωαννίδου, η Φόνσου, ο συγχωρεμένος ο Μπάρκουλης, η Φουρέιρα, ο Αργυρός, ο Τρύφωνας Σαμαράς και πολλοί άλλοι. Είμαι χαρούμενος γιατί αυτό όχι μόνο σε καταξιώνει στο σινάφι το δικό μας αλλά δείχνουν και την αγάπη τους, και αυτό Μ αρέσει πάρα πολύ. Μ αρέσει που με αγαπάνε.

Ο κόσμος σου ζητάει να υποδυθείς κάποιους που αγαπάει;

Όχι είναι παράσταση, δεν δέχομαι παραγγελίες. Υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Ακόμη και συνάδελφοι που ήρθαν να με δουν και τους ευχαριστώ πάρα πολύ, όπως ο Άγγελος Διονυσίου, η αγαπημένη μου Θέλξη, η Σοφία Βόσσου που είναι και η δασκάλα μου φωνητικής, στο τέλος της παράστασης τους δίνω το μικρόφωνο να τραγουδήσουν και όχι κατά την διάρκεια της παράστασης.

Η παράσταση που κάνεις τώρα Ο ΣΑΤΙΡΟΣ τι απήχηση έχει στον κόσμο;

Εχει πάει ανέλπιστα καλά. Ξεκινήσαμε 12 Δεκεμβρίου και έχουμε αυτή την σταθερότητα μέχρι και σήμερα, και η παράταση έφτασε μέχρι τις 3 Απριλίου συμπληρώνοντας 16 παραστάσεις. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος αλλά αδημονώ και για την ταινία που έκανα το καλοκαίρι την ΘΥΣΙΑ και θα προβληθεί στους κινηματογράφους τον Σεπτέμβριο. Θα πάει στο φεστιβάλ Βερολίνου και Σουηδίας.

Ποια πρόσωπα υποδύεσαι;

Ξεκινάω με την πολιτική σάτιρα, που κάνω τον Μητσοτάκη, ένα μήνυμα απ’ τον παράδεισο με τον Γιώργο Τράγκα, τα 200 χρόνια καταπάτησης ονείρων με την Αγγελόπουλου – Δασκαλάκη . Μετά μπαίνω στα τηλεοπτικά όπου μιμούνται τον Παπακαλιάτη που είναι 126 χρονών και είναι ακόμα στους Παξούς, έρχομαι ως Μπισμπικης στα Μαύρα μεσάνυχτα, κάνω το Μαύρο Ρόδο, όλους τους τράπερ, ακολουθεί η Κατσαφαδου με την κατσαρόλα της, έρχεται η Πρίνου και ο Ευτύχης μετά βγαίνω ως Ρένα Βλαχοπούλου και κλείνω το πρώτο πρόγραμμα με την ταυτότητα του Γιώργου Μαρίνου. Στο δεύτερο πρόγραμμα βγαίνω ως Άντζελα Δημητρίου, ως Ζωζώ Σαπουντζάκη, ακολουθούν ο Ρουβάς, ο Μαζωνάκης, ο Πλούταρχος, ο Χατζής, η Πάολα , η Μοσχολιού και κλείνω με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Τι εισπράττεις από τον κόσμο  και τι ο κόσμος από σένα;

Πολύ αγάπη. Δεν έχω κάτι να με στεναχωρεί στην 22αχρονη πορεία μου. Τον κόσμο πρέπει να τον ρωτήσετε. Νιώθω ότι περνάει καλά.

Σου αρέσει να βλέπεις τον κόσμο να χαμογελά, άλλωστε αυτό δίνεις απλόχερα μέσα από την δουλειά σου. Τις δυσκολίες και τις αναποδιές της ζωής τις αντιμετωπίζεις με χαμόγελο;

Ναι είμαι μεγάλο νούμερο. Γελάω όλη μέρα. Το ίδιο είναι και οι φίλοι μου. Έτσι ξορκίσουμε το κακό. Είναι η άμυνα μας.

Η μεταμφίεση σε βοηθάει να μπαίνεις και στην ψυχολογία του ρόλου σου εκείνη την στιγμή;

Προφανώς, αλλιώς δεν γίνεται. Είναι μια ολοκλήρωση.

Έχεις νιώσει απογοήτευση στην δουλειά σου επάνω;

Αυτή η ερώτηση αφορά όλους τους καλλιτέχνες. Όλοι έχουν νιώσει απογοήτευση. Όλοι έχουν τους δαίμονες τους.

Όνειρα κάνεις;

Πάντα και ξύπνιος ( Γέλια). Ονειρεύομαι και τα περισσότερα γίνονται πραγματικότητα. Να τα πιστεύετε και τα όνειρα και τα θαύματα γιατί γίνονται. Τα όνειρα είναι μικρά θαύματα.

Τον στόχο σου τον πέτυχες ή θέλεις κάτι παραπάνω;

Όλοι είμαστε άπληστοι. Εγώ προτιμώ να είμαι ολιγαρκής. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό στην εποχή που ζούμε, είμαι όμως καλά. Τώρα αν έρθουν κάποιοι μεγάλοι ρολόι που ονειρεύομαι θα το χαρώ πολύ.

Στον κόσμο που ήταν συντροφιά μας θα ήθελες να πεις κάτι;

Να ακούν την εσωτερική τους φωνή και τους ανθρώπους που επιλέγουν να τους δώσουν την γνώμη τους, και μακριά οι χειριστικοί άνθρωποι.

Αυτός λοιπόν ήταν ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΖΑΧΟΣ .Σαρωτικός χειμαρρώδης, ατόφιος.. Ένας Καλλιτέχνης με όλη την έννοια της λέξης. Σου εύχομαι τα καλύτερα. Και μην σταματήσεις ποτέ να χαρίζεις το γέλιο , και να μας θυμίζεις ότι η ζωή είναι στιγμές. Και για αυτό πρέπει να την ζούμε με όλη μας την ψυχή.

Εγώ σε ευχαριστώ πολύ.