Γιώργος Βούλγαρης, ο Έλληνας ηθοποιός και θεατρικός σκηνοθέτης, πρωταγωνιστεί στην πρώτη ταινία φαντάσίας “ΤΙΣΙΣ Chapter 1 – The Cursed Love”.

Το μικρό αγόρι καθισμένο δίπλα στον μπαμπά του, βυθισμένο στην κατακόκκινη βελούδινη πολυθρόνα της κινηματογραφικής αίθουσας, παρακολουθούσε εκστασιασμένο στην ταινία “Ε.Τ. ο εξωγήινος” μια ομάδα εξωγήινων όντων, που έφτασαν και γρήγορα απογειώθηκαν στον πλανήτη  Γη, όπου βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια ανθρώπινη ομάδα γήινων. Τα παιδικά του μάτια με αγωνία παρακολουθούσαν το μικρό εξωγήινο Ε.Τ, που είχε μείνει πίσω λόγω της γρήγορης απογείωσης και βρέθηκε ολομόναχος σε έναν πολύ περίεργο πλανήτη, όπου ευτυχώς για αυτόν γρήγορα βρίσκει ένα φίλο, τον δεκάχρονο Έλιοτ, τον αδερφό του Μάικλ και την αδερφή του Γκέρτι. Το μικρό αγόρι, που απολάμβανε μαγεμένο με τα παιδικά του μάτια καρφωμένα στην οθόνη του  σινεμά την αγάπη ,που είχε το εξωγήινο πλάσμα για τον μικρό Έλιοτ, ταυτίστηκε για μια στιγμή με το μικρό εξωγήινο ήρωα και ήθελε κι αυτό να βιώσει αυτή την απόλυτη αγάπη και την αγνή φιλία. Ρωτάει λοιπόν στρεφόμενο προς τον μπαμπά του, πώς θα μπορούσε να ζήσει την ίδια ιστορία και η απάντηση που πήρε, “γίνε ηθοποιός“, ήταν καρμική κι έγινε ο λόγος μοίρα και το μικρό αγόρι μεγάλωσε και δεν έγινε μόνο σπουδαίος ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης, ο διακεκριμένος Έλληνας καλλιτέχνης Γιώργος Βούλγαρης, που σήμερα φιλοξενούμε.

Γιώργο σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, που αποδέχτηκες την πρόσκληση και βρίσκεσαι σήμερα μαζί με τους φίλους της onenews.gr. Έτσι όπως τα έχω εγώ στο μυαλό μου, ο ηθοποιός είναι αυτός που μελετά και ενσαρκώνει ρόλους και ο σκηνοθέτης είναι ο εμπνευστής και οραματιστής μιας παράστασης, μιας ταινίας. Γιώργο εσύ έχεις διπλή ιδιότητα, είσαι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Τι σπουδές ακριβώς έχεις κάνει;

Τι όμορφος πρόλογος! Πόσο με συγκίνησες! Κατάφερες να αφηγηθείς με πολύ τρυφερό τρόπο μία σημαντική στιγμή της ζωής μου και να μεταφέρεις την ίδια μαγεία, που ένιωσα τότε και που την κουβαλάω ακόμα. Έχω μεγάλη χαρά ,που βρισκόμαστε και συζητάμε μαζί! Σε ευχαριστώ.

Και οι δύο μου ιδιότητες είναι απόλυτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Συναισθηματικά και εκφραστικά με αντιπροσωπεύουν, μετά από τόσα χρόνια, ακριβώς το ίδιο. Σαφέστατα η υποκριτική είναι ο πυρήνας της καλλιτεχνικής μου ύπαρξης.

Είμαι πτυχιούχος των  Τ.Ε.Ι. Κοινωνικής Εργασίας (Κοινωνικός Λειτουργός) και παράλληλα σπούδασα υποκριτική σε μία από τις παλαιότερες σχολές της χώρας, στην Δραματική Σχολή Αθηνών Γ.Θεοδοσιάδη.

Την πρώτη μου ιδιότητα την εξάσκησα για πολύ λίγο χρονικό διάστημα, αφενός ,γιατί ο στόχος μου πάντα ήταν η υποκριτική τέχνη, αφετέρου με επηρέαζε στο ψυχολογικό κομμάτι. Δεν μπορούσα να αποστασιοποιηθώ συναισθηματικά στην όποια κατάσταση είχα να αντιμετωπίσω.

Ο ηθοποιός θα πρέπει να έχει καλή μνήμη, για να αποστηθίζει ρόλους. Αν αυτό δεν συμβαίνει, επιτρέπεται να αυτοσχεδιάζει κι αν ναι, πόσο δύσκολο είναι να το κάνει;

Πάνω από όλα ο ηθοποιός οφείλει να είναι έτοιμος! Μία οποιαδήποτε θεατρική παράσταση είναι σαν ένας μικρός πόλεμος. Τα εφόδια του ηθοποιού σε αυτόν τον “πόλεμο” είναι να γνωρίζει το έργο, τα λόγια του, να μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να αυτοσχεδιάσει ,αν κάτι δεν πάει καλά, να συντονιστεί με τους συναδέλφους του προς έναν κοινό σκοπό και στόχο, την παράσταση. Όλα αυτά λοιπόν είναι τα αυτονόητα ζητούμενα στην φαρέτρα του ηθοποιού. Η σκηνή, το σανίδι, είναι ένας ζωντανός οργανισμός ,που ,για να σου ανταποδώσει όλα αυτά τα μαγικά της δώρα, πρέπει να  θυσιάσεις σε αυτή κομμάτια της ψυχής σου, τον ιδρώτα σου, το συναίσθημά σου, με απόλυτη ειλικρίνεια και σεβασμό. Ειδάλλως, όπως λέμε και στη γλώσσα μας, θα σε φτύσει.

Και δεν έχουμε λίγα παραδείγματα στον χώρο μας.

Τελικά ποιο είναι πιο δύσκολο από τα δύο, η αποστήθιση ή ο αυτοσχεδιασμός; Αυτός, που αυτοσχεδιάζει, αποπροσανατολίζει τους άλλους ηθοποιούς του θιάσου;

Είναι θέμα τεχνικής και δεξιοτήτων. Και τα δύο φαντάζουν δύσκολα στο ευρύ κοινό, αλλά μην ξεχνάμε: η συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελματιών ηθοποιών έχει λάβει μια μεγάλης διάρκειας εκπαίδευση της έκφρασης του σώματος, της καθαρότητας του λόγου, τη διαχείριση του συναισθήματος. Δεν είμαστε απλά απόφοιτοι λυκείου, όπως το υπουργείο πολιτισμού αποφάσισε σε μία νύχτα.

Ο αυτοσχεδιασμός είναι ζητούμενο, όταν ο ηθοποιός δημιουργεί έναν χαρακτήρα, συχνά χωρίς καμιά αναφορά σε κάποιο δραματικό κείμενο και ένα δράμα αναπτύσσεται από τις αλληλεπιδράσεις με άλλους ηθοποιούς. Είναι ζητούμενο, όταν καλείται να αυτοσχεδιάσει σε κάποια στιγμή του έργου που κάποιος ξέχασε λόγια. Όταν χρησιμοποιείται αυτάρεσκα και ματαιόδοξα κοστίζοντας στο συνολικό αποτέλεσμα ενός έργου και στην απόδοση της ομάδας, τότε πρέπει να κόβεται “μαχαίρι”.

 Από τους ηθοποιούς που έχεις συνεργαστεί, ποιοι ήταν καλοί στον αυτοσχεδιασμό;

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, αυτός ο μέγας, αυτοσχεδίαζε με έναν μοναδικό, φινετσάτο, απαράμιλλο τρόπο, πάντα όμως μέσα στη συνθήκη του έργου και με σεβασμό προς τους άλλους ηθοποιούς.

Η Αντιγόνη Βαλάκου επίσης είχε μία εσωτερικότητα στους αυτοσχεδιασμούς της ,που ήταν σκέτη μαγεία. Ο Σωτήρης Μουστάκας, τσουνάμι αυτοσχεδιασμού ,αλλά χωρίς ίχνος και διάθεση καπακώματος στον συνάδελφο.

Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;

Μετά από τόσα χρόνια, γνωρίζω μέχρι πού μπορώ να αποδώσω ερμηνευτικά έναν ρόλο. Αν υπήρχε μία φανταστική κλίμακα από το Α έως το Ω, θα κατέταζα τον εαυτό μου στο Κ. Είμαι στην κατηγορία ενός  μαθητευόμενου, σαφέστατα ενός επιμελή και καλού μαθητή ,ο οποίος δίνει συνέχεια εξετάσεις απέναντι στον κόσμο. Μοχθώ, δουλεύω και καταθέτω με ειλικρίνεια. Αυτή  είναι η μαγεία της τέχνης μας, κάνει τα παλιά καινούργια.

Μετράς 30 χρόνια, που δεν τα λες και λίγα, 30 χρόνια καλλιτεχνικής προσφοράς τόσο σε θεατρικές συνεργασίες όσο και σε κινηματογραφικές παραγωγές. Η τηλεόραση όμως ήταν αυτή, που σε έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό, όταν μπήκες στα σπίτια μας και εγώ σε θυμάμαι σε πετυχημένες σειρές όπως ήταν η “Λάμψη” και το “Καλημέρα Ζωή” του Νίκου Φώσκολου. Είχες την τύχη να συνεργαστείς με ηχηρά ονόματα στο χώρο της υποκριτικής, όπως με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Σωτήρη Μουστάκα, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Κώστα Ρηγόπουλο και με άλλους πολλούς. Δεν θα σε ρωτήσω ποιον από αυτούς είχες ξεχωρίσει, θα ήθελα όμως να μάθω τί στοιχεία έχεις πάρει από τον καθένα, τι επιρροές έχει δεχτεί η δική σου υποκριτική και αν σου είχαν δώσει κάποια συμβουλή την οποία ενστερνίστηκες και τελικά εφάρμοσες και που σε βοήθησε να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα.

Όλοι τους, μα όλοι τους, έχουν μεγάλο μερίδιο στην καλλιτεχνική μου διαμόρφωση και στον τρόπο, που αντιλαμβάνομαι πλέον τον μικρόκοσμό μου. Είμαι ευγνώμων, το λιγότερο. Μέσα σε αυτόν τον χώρο γνώρισα απίστευτα φωτεινούς ανθρώπους ,αλλά και πολύ σκοτάδι από κάποιους. Επέλεξα το φως ,γιατί είναι στην φύση μου. Το ότι αγαπώ το θέατρο ως εαυτόν το οφείλω σε αυτούς τους Δασκάλους, που ήταν λουσμένοι σε αυτό το φως. Μου έμαθαν να σέβομαι, να μοιράζομαι, να είμαι γειωμένος, να παραδέχομαι, να ακούω, να αφουγκράζομαι, να νιώθω, να βουτάω στο κάθε κύτταρο της ψυχής μου με ενσυναίσθηση, να δουλεύω με προσήλωση, με υπομονή και επιμονή – χαρακτηριστικά μιας γενιάς δασκάλων που δυστυχώς αρχίζει να χάνεται στη λήθη. Είμαστε λίγοι πλέον, που πρεσβεύουμε αυτή την σχολή θεάτρου μακριά από οποιαδήποτε προσωπική ναρκισσιστική φιλοδοξία… Μας  δίδαξαν τον τρόπο, μας έδειξαν τον δρόμο, αλλά ξεφύγαμε πολύ. Εκείνοι ξεχώρισαν όχι μόνο για το ήθος τους, την εργατικότητά τους, τον σεβασμό τους, αλλά και γιατί δεν ερμήνευαν με το μυαλό τους. Οι ερμηνείες τους περνούσαν πρώτα από την καρδιά τους.

Διαγόρας Χρονόπουλος, Μίνως Βολανάκης, Νίκος Φώσκολος, Γιάννης Δαλιανίδης – κορυφαίοι  σκηνοθέτες με τους οποίους έχεις συνεργαστεί, που αποτέλεσαν έμπνευση για σένα και που έβαλαν κι αυτοί τη σφραγίδα τους στην καλλιτεχνική σου πορεία. Ποιο ήταν αυτό το στοιχείο, που θαύμαζες στον καθένα τους;

Τη δικαιοσύνη τους, τη γενναιοδωρία τους και την δοτικότητά τους. Άνθρωποι γενναιόδωροι σε γνώσεις, σε τέχνη, που προσέφεραν βοήθεια και αφιέρωναν χρόνο χωρίς να ζητούν τίποτε σε αντάλλαγμα. Αυτό ήταν το κοινό χαρακτηριστικό τους.

Ως σκηνοθέτης με τη σύλληψη της ιδέας, την αισθητική και καλλιτεχνική σου προσέγγιση, σφραγίζεις το τελικό αποτέλεσμα, που θα φτάσει στον θεατή και που από την αρχή το αφουγκράζεσαι… Είναι λοιπόν πολύ απαιτητικός αυτός σου ο ρόλος;

Ως σκηνοθέτης ακολουθώ την ίδια διαδικασία ζύμωσης ενός ρόλου ,όπως κάνω σαν ηθοποιός! Παρουσιάζω ένα δικό μου “προϊόν” από τη φαντασία τη δική μου, τη δική μου ψυχική κατάσταση, τη δική μου αντίληψη ζωής και κινώ τους ηθοποιούς πάνω σε αυτόν τον καμβά, χωρίς όμως τη φυσική παρουσία μου επί σκηνής. Πιστεύω ακράδαντα, ότι στο θέατρο όλα γίνονται, αρκεί κανείς να κοπιάσει. Και αν ο άνεμος δεν βοηθάει, πιάνεις τα κουπιά και αυτό οφείλει να το διδάξει στους ηθοποιούς του ο σκηνοθέτης…

Όντας αναγνωρισμένος και καταξιωμένος στην τέχνη σου ως ηθοποιός και έχοντας στο βιογραφικό σου σπουδαίες παραστάσεις και συνεργασίες, σε βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να αλλάζεις ρώτα και να δημιουργείς σκηνοθετικό δίδυμο και μάλιστα πολύ πετυχημένο και ανατρεπτικό, θα έλεγα, με τον κινηματογραφιστή-σκηνοθέτη Γιάννη Μακρυνόρη. Μαζί έχετε δημιουργήσει θεατρικές παραστάσεις με κινηματογραφική αφήγηση, ένα μείγμα θεάτρου-κινηματογράφου, κάτι που ,αν δεν απατώμαι, ξεκινήσατε εσείς  και που κέρδισε αμέσως την προσοχή του θεατρόφιλου κοινού, δημιουργώντας παραστάσεις ,όπως οι “Κραυγές“, “Τρεις και καίγεσαι”, “Άκουσέ με. Αντέχεις;”, “Δον Καμίλο”, “Η αλήθεια κάτω από τη μύτη μας”, “Κόντρα στον χρόνο” και τόσα άλλα. Τι σε οδήγησε σε αυτή σου την απόφαση;

Η ανάγκη να μεταλαμπαδεύσω την τέχνη μου, όπως την έμαθα, στους ηθοποιούς-συναδέλφους μου και να τους καθοδηγήσω με απόλυτη φροντίδα, σεβασμό και ειλικρίνεια στο κοινό που εμπιστεύεται τις παραστάσεις μας. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια αλληλουχία ενέργειας, μια αδιάκοπη κατάθεση κάθε κυττάρου από το κορμί σου, των μέσα σου, του ιδρώτα σου, με μόνο αποδέκτη τον θεατή ,που βρίσκεται απέναντί σου, από όποιο μετερίζι το υποστηρίζεις.

Γιώργο ποια από τις δουλειές σου αγκάλιασε περισσότερο ο κόσμος και γέμισε τις θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες και ποια πήγε καλύτερα εισπρακτικά; Ποια δουλειά σου πήγε καλύτερα εισπρακτικά;

Δόξα τω Θεώ, έχουμε μία μερίδα ανθρώπων, που έχουν αφουγκραστεί τη δημιουργική μας τρέλα, έχουν αντιληφθεί την τιμιότητα των προθέσεών μας στις παραστάσεις μας και μας ακολουθούν σε κάθε μας καλλιτεχνικό βήμα. Οι αποτυχίες είναι και αυτές μέρος της δουλειάς μας και δεν φοβόμαστε το κόστος τους. Καλύτερα ένα άδειο θέατρο από καρέκλες παρά από ψυχές! Θέατρο και χρήμα δεν πάνε μαζί. Όλοι οι πόλεμοι γίνονται για την απόκτηση υλικών αγαθών. Η κινητήρια δύναμη του θεάτρου είναι η ψυχή. Ο κλάδος των καλλιτεχνών δέχτηκε ισχυρό πλήγμα την περίοδο της πανδημίας. Θέατρα και νυχτερινά κέντρα είδαμε να κλείνουν και οι ηθοποιοί, όπως και οι τραγουδιστές, έχασαν τη δουλειά τους. Τα αποτελέσματα της πανδημίας, ειδικά στον χώρο των τεχνών, ήταν και είναι μακροπρόθεσμα. Ακόμα και τώρα, υπάρχει μια θολή κατάσταση που, ναι, έχουμε προσαρμοστεί οι περισσότεροι, αλλά καλούμαστε άλλη μία χρονιά να κολυμπήσουμε σε αχαρτογράφητα νερά.

Εσύ εκμεταλλεύτηκες εντός εισαγωγικών την περίοδο του εγκλεισμού με το να σχεδιάσεις και να βάλεις σε εφαρμογή τα επόμενα καλλιτεχνικά σου βήματα ή σε πήρε από κάτω και δεν ασχολήθηκες με τίποτα;

Ήταν μία ωραία ευκαιρία να έρθω σε επαφή με μένα ξανά, με τον πυρήνα μου και να με ξαναγνωρίσω. Με τους ρυθμούς της δουλειάς με είχα χάσει λίγο. Tο μόνο, που μου στέρησε αυτή η τρελή συνθήκη, που ζήσαμε, είναι η ανεμελιά, που έγκειται σε ένα φιλί, σε μια αγκαλιά, σε ένα αυθόρμητο άγγιγμα, καθ’ ότι σαν φύση ήμουν ιδιαίτερα εκδηλωτικός, όχι μόνο στον κλειστό οικογενειακό και φιλικό μου κύκλο, αλλά προς όλους. Πάντα πίστευα στην ευεργεσία ,που έχει η δύναμη του να αγγίζεις. Τώρα όμως “φοβάμαι” στην αυθόρμητη έκφραση της ανάγκης μου αυτής. Πέρα από τα κιλά που πήρα, δημιουργήσαμε και κάτι για το οποίο νιώθω αρκετά περήφανος!

Μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση εμπνευστήκαμε τις “ΚΡΑΥΓΕΣ” με τον Γιάννη. Ένα κείμενο-φόρος τιμής στα γυναικεία θύματα της έμφυλης βίας. Ένα έργο αφιερωμένο στην μητέρα μου, Ελευθερία.

Πως βλέπεις το πρόσφατο προεδρικό διάταγμα, που υποβαθμίζει τους αποφοίτους των ανωτέρων δραματικών σχολών και σχολών χορού και κινηματογράφου, εξισώνοντάς τους με τους αποφοίτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης;

Είναι γελοίο και γελοίοι όσοι υπέγραψαν αυτό το τερατούργημα. Αυτό το είδαμε και στην περίοδο της πανδημίας.Ο χώρος μας ακόμα και σήμερα, δεν αδικήθηκε απλά… Απαξιώθηκε… Χλευάστηκε! Kαι δυστυχώς, απεδείχθη με τον πιο άχαρο και σκληρό τρόπο η καθολική έλλειψη μέριμνας των κυβερνώντων έναντι όλου του καλλιτεχνικού κόσμου και όσων εργάζονται σε αυτόν τον τομέα. Ακόμα και τώρα εξακολουθεί να είναι μια κρίση άνευ προηγουμένου ,όπου δεν υπάρχει κρατική στήριξη (παρά μόνο στους λίγους, στους “εκλεκτούς”. Το Υπουργείο Πολιτισμού και ειδικά η Υπουργός Κα Μενδώνη, που την θεωρώ απόλυτα υπεύθυνη για όλη αυτή την οικονομική και ηθική λαίλαπα που υποστήκαμε, παραμένει ακόμα απλά θεατής σε αυτή την καταστροφική συνθήκη, δυστυχώς. Είμαστε η μόνη χώρα, που απαξιεί τον πολιτισμό της και τους καλλιτέχνες. Αλλά εδώ θα μου πεις απαξιώνονται εκατομμύρια πολίτες σε αυτή τη χώρα χωρίς υγειονομική περίθαλψη, χρήματα, φαγητό και δεν θα απαξίωναν την τέχνη; Ζούμε στη χώρα που μας κυβερνά μια ενωμένη μειοψηφία ενάντια σε μια διαιρεμένη πλειοψηφία!

Η αρχαιοελληνική Τίσις είναι η τιμωρία, που επιφέρει η ύβρις, η αλαζονεία και η υπέρβαση του μέτρου, που προκαλεί τη νέμεση, την  οργή των θεών με συνέπεια την άτη, την καταστροφή. Έτσι έρχεται η τιμωρία του υβριστή, η τίσις και κάπως έτσι και η δική σας κινηματογραφική Τίσις, που προβάλλεται αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό σε διάφορα φεστιβάλ και αναμένεται και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Γιατί ξεκινήσατε απέξω προς τα μέσα; Ποιο ήταν το σκεπτικό σας;

Κανένας πολιτισμός δεν παρήγαγε πλουσιότερη συγκομιδή μύθων απ’ ότι ο αρχαιοελληνικός. Οι πρώτοι μύθοι για τους οποίους διαθέτουμε άμεσες μαρτυρίες εντοπίζονται σε κείμενα των ποιητών Ομήρου και Ησιόδου.Το αρχαϊκό λοιπόν τετράπτυχο “Ύβρις-Άτη-Νέμεσις-Τίσις” ήταν η βασική αντίληψη κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Πάνω σε αυτό στάθηκε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του “ΤΙΣΙΣ Chapter I – The Cursed Love”, Γιώργος Ευαγγελόπουλος και δημιούργησε έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο, αφενός επηρεασμένος από την ελληνική μυθολογία και δοξασίες (νεράιδες, ξωτικά), αφετέρου και από παγκόσμιες μυθολογικές αναφορές. Η ταινία διαπραγματεύεται συντριβή των ηρώων της, γι’ αυτό και ο βασικός τίτλος στην τριλογία θα είναι πάντα το ΤΙΣΙΣ. Την ύβρις, την άτη και τη Νέμεσις θα τις δούμε και στις τρεις ταινίες, αλλά η ομπρέλα της ταινίας είναι η ΤΙΣΙΣ, η οργή και η εκδίκηση των θεών απέναντι στον υβριστή, που φέρει την ολοκληρωτική του καταστροφή!

Επειδή κάθε φορά κάνεις δουλειές υψηλών απαιτήσεων, σε αγχώνουν οι μελλοντικές καλλιτεχνικές επιλογές; Είναι δύσκολο να κουβαλάς την ευθύνη και το βάρος των επιτυχιών σου; Τρομάζεις στη σκέψη μήπως αναγκαστείς να κάνεις εκπτώσεις στην ποιότητα;

Με τρομάζει να μην χάσω τη μαγική ανταλλαγή ανατάραξης ψυχής και μυαλού με τον θεατή.

Τι θα έλεγες σε έναν νέο με όνειρα, που θέλει να γίνει ηθοποιός; Θα τον ενθάρρυνες ή θα τον αποθάρρυνες;

Θα επαναλάβω αυτό που λέω στους μαθητές μου…Το θέατρο δεν είναι λίγο εγώ, δεν είναι λίγο εσύ. Δεν είναι λίγο απ’ όλα. Είναι όλα μαζί. Νιώθεις ,ότι έχεις την υπομονή και την επιμονή με το σεβασμό και την ταπεινοφροσύνη ,που του αρμόζει να το υπηρετήσεις;

Βλέπεις ζοφερό το μέλλον του ελληνικού θεάτρου;

Δυστυχώς, τα τελευταία πολλά χρόνια βλέπουμε να ανεβαίνουν χιλιοειπωμένες παραστάσεις ,που αδυνατούν να συλλάβουν τη σύγχρονη σκέψη και πραγματικότητα, μικροφατρίες ,που κάνουν την κατάσταση πιο ελληνική και πιο αδιέξοδη από ποτέ. Με δόξα και τιμή, οι περισσότεροι θεατρικοί παραγωγοί μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία ,που ανέκαθεν σιχαινόμουν – της αρπαχτής. Με ένα όμως, πλέον, σοβαρό επιχείρημα… Την οικονομική καταστροφή, ως φυσικό ακόλουθο της Covid-19. Και πάλι όμως δεν δικαιολογούνται… Γιατί το θέατρο δεν το ορίζει το χρήμα, αλλά η ειλικρινής κατάθεση της ψυχής σου και των εκφραστικών μέσων ,που διαθέτεις ως ηθοποιός, ως σκηνοθέτης, ως δημιουργός. Ξαναλέω, ένα μεγάλο κομμάτι του θεατρικού γίγνεσθαι… Όχι όλοι. Και αυτό είναι το ανακουφιστικό και το παρήγορο… Όχι όλοι. Αρκετά διαμαντάκια ξεπηδούν σε όλη αυτή την χλέπα και κάνουν τη διαφορά. Τη μεγάλη… τη λυτρωτική.

Ίσως να βρεθούν νέες νόρμες, νέες τεχνικές και το θέατρο να υποκύψει τελικά στην πολυπόθητη “νέα τάξη πραγμάτων” που διακαώς επιθυμούν σε παγκόσμιο επίπεδο οι κυβερνώντες αυτού του κόσμου, αλλά δεν θα έχει σχέση με αυτό που εμείς υπηρετήσαμε, με την μαγική πατροπαράδοτη έννοια του θεάτρου. Θα είναι ένα τρανς κατασκεύασμα, που θα εξυπηρετεί άλλους σκοπούς.

Ελληνική τηλεόραση. Ποια η γνώμη σου;

Η ελληνική τηλεόραση στο σύνολό της (πολύ μικρές οι εξαιρέσεις) είναι γεμάτη από προϊόντα ,που προκαλούν αμηχανία έως και εμετό. Στην ουσία της δεν εξελίσσεται, γιατί αποτελείται από ισόβια στελέχη μιας άλλης εποχής και κουλτούρας, που έχουν πάψει να εξελίσσονται. Τους ενδιαφέρει μόνο η “εξέλιξη” της τσέπης τους, αδιαφορώντας για το τι παράγουν. Προβάλλουν σαν δικαιολογία την αισχρότητα-διαπίστωση ,ότι “ο Έλληνας θέλει αυτό” ή “το κοινό θέλει εκείνο”. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι μέσα σε αυτήν με αισθητική, με γνώση, με αντίληψη του σήμερα, που προσπαθούν να ορθώσουν τη φωνή τους για τηλεοπτικά προϊόντα ,που δεν θα αποχαυνώσουν τον δύσμοιρο τηλεθεατή, αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη γνώμη του ισόβιου ρυτιδιασμένου πνεύματος-στελέχους, που θα αφορίσει κάθε τι όμορφο, καινούργιο, εξελίξιμο και θα το κάνει σαν τα μούτρα του! Να τονίσω εδώ ,ότι αγαπώ την τηλεόραση και αυτό που στην ουσία πρεσβεύει. Μπορεί η καλλιτεχνική μου ουσία να ξεκινάει και να τελειώνει στο θεατρικό σανίδι, αλλά αγαπώ την τηλεόραση και τα οφέλη-δώρα, που μου προσέφερε το μεγάλο διάστημα που δούλεψα σε αυτήν ως ηθοποιός. Γι’ αυτό είμαι και τόσο καυστικός απέναντί της. Γιατί δεν μπορώ να βλέπω άλλο πρόχειρα κατασκευάσματα ,που πλασάρονται ως αριστουργήματα, με υποτυπώδη σενάρια, χωρίς να έχουν αντίκρισμα στην πραγματικότητα και στο σήμερα. Σενάρια, που γελοιοποιούν τη νοημοσύνη του τηλεθεατή. Ερμηνείες από συναδέλφους ,που ανταγωνίζονται επάξια σχολικές παραστάσεις, σκηνικά τελάρα-προσόψεις βγαλμένες λες από θέατρο σκιών. Ονειρεύομαι μια τηλεόραση μακριά από την αισθητική της αρένας και του κανιβαλισμού. Μια ελληνική τηλεόραση ,που θα εμπιστευτεί νέες γενιές στην κατάστρωση περιεχομένου και στρατηγικής, που θα εμπνεύσει επιμόρφωση και -επί της ουσίας- θα ψυχαγωγήσει και θα εξελίξει την ποπ κουλτούρα, μακριά από αλαζονικά στελέχη και τηλεοπτικές περσόνες ,που μεταφέρουν την “ρόμπα” ζωή τους. Μια τηλεόραση μακριά από την αντίληψη “Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος”.

Η Ελλάδα του σήμερα; Στην μετά covid εποχή;

Ζούμε στα χρόνια της απόλυτης ισοπέδωσης αξιών, στα χρόνια του απόλυτου τίποτα. Το άδειο, το επιδερμικό, το αντιαισθητικό ανάγεται σε στάση ζωής, σε τέχνη, σε μουσική, σε επιλογή. Το αδιανόητο τεχνολογικό τρεχαλητό μας οδήγησε στο να απομακρυνθούμε από την ουσία της ύπαρξής μας: Την εν συναίσθηση, την αντίληψη, τη νόηση. Εξελίσσεται η τεχνολογία και εμείς μένουμε στάσιμοι σαν άνθρωποι, σαν έθνος. Η αλήθεια είναι, ότι με τα θετικά ή και τα αρνητικά του, ο υπόλοιπος κόσμος προχωράει ,γιατί οραματίζεται και αποζητά ένα μέλλον περισσότερο απ’ όσο εκστασιάζεται με το παρελθόν του. Σε εμάς, στην Ελλάδα, συμβαίνει το αντίθετο. Το ένδοξο παρελθόν μάς ορίζει ,όπως ο ήλιος την ημέρα. Η πανδημία μάς έφερε αντιμέτωπους με την θνητότητα της φύσης μας, κάτι ,που η καθημερινή και έντονη ζωή μας είχε αποσύρει από την σκέψη όλων μας. Όμως το “Θνητών όλβιος εις το τέλος ουδείς” (“Κανένας άνθρωπος δεν είναι τυχερός στο τέλος”, Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι) ήταν και είναι πάντα εκεί. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς, δεν μπορέσαμε να “εκμεταλλευτούμε” αυτή τη συνθήκη ως προς την αυτοβελτίωσή μας. Όπως είπε και ο Σαίξπηρ στον Άμλετ: “Ο Θεός σου δίνει ένα πρόσωπο και εσύ φτιάχνεις μόνος σου ένα άλλο”. “Φτιάξαμε πρόσωπα” ποτισμένα στην αγένεια, τη χυδαιότητα, τη μιζέρια και την ανθρωποφαγία. Ως άλλοι “Φιλοκλέοντες” (ήρωας στις “Σφήκες” του Αριστοφάνη) μας αρέσει “να δικάζουμε, να καταδικάζουμε”. Γίναμε δικαστές για το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, μέσα από την ασφάλεια του διαδικτύου, κλειδαμπαρώνοντας τις ψυχές μας, όπως τις εξώπορτες των σπιτιών μας, εκφράζοντας συναισθήματα και πεποιθήσεις μας, καταπατώντας ολοκληρωτικά την ουσία της “ελευθερίας του λόγου”. Ορίσαμε τους εαυτούς μας τιμωρούς, απελευθερώνοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο τα κατώτερά μας ένστικτα. Αρχές ,όπως ο σεβασμός, η διακριτικότητα, η ευγένεια, θυσιάζονται στην πυρά της μικρότητάς μας. Χάσαμε το θάρρος και τη λεβεντιά μας να λέμε “Συγνώμη, έκανα λάθος”! Το αντικαταστήσαμε με το “Αυτός φταίει”!

Γιώργο μου, έχεις κι άλλες πολλές δραστηριότητες κι εγώ γνωρίζω, ότι αρθρογραφείς κιόλας σε διάφορα sites. Θα ήθελα να μας αναφέρεις, πού ακριβώς αρθρογραφείς και τη θεματολογία των άρθρων σου κι αυτό σου το ζητάω εκ μέρους όσων φίλων της onenews.gr δεν το ξέρουν και θέλουν να διαβάζουν τα άρθρα σου.

Αρθρογραφώ για οτιδήποτε -στις τέχνες, στον δημόσιο βίο, σε πρόσωπα- μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, προσπαθώντας πάντα να σταθώ απέναντι στο αποτέλεσμα όσο πιο αντικειμενικός μπορώ. Είναι μία διαδικασία, που με χαλαρώνει, οπότε ως χόμπι λογίζεται.

Άρθρα μου υπάρχουν στο simpleradio.gr και στο dimoskaipoliteia.gr του αείμνηστου Σωτήρη Παπαμιχαήλ!

Οι φίλες και οι φίλοι της onenews.gr, πριν πάνε στις κινηματογραφικές αίθουσες, για να δουν την ταινία, θα ήθελαν να διαβάσουν ένα πρόγραμμα με την υπόθεση του έργου. Μπορείς να τους προϊδεάσεις λίγο και να τους εξάψεις τη φαντασία με κάποιες λεπτομέρειες, που δεν έχουν ακουστεί;

Η ταινία εξιστορεί τα πάθη και τις αμαρτίες των ανθρώπων που συμπαρασύρουν θεϊκές οντότητες (νεράιδες-ξωτικά), με συνέπεια το Συμβούλιο των Αθανάτων ,που αναγκάζεται να κόψει τον ομφάλιο λώρο των σχέσεων με τους θνητούς με την απαγόρευση και κατάρα του “Κάθε αθάνατος, που θα γευτεί την αμαρτία με θνητό, θα πέσει από το βασίλειό μας, θα τον περιμένει μόνο θάνατος και ο απόγονός του θα εξοντώσει την φυλή των θνητών, καθώς θα θρέφεται μόνο με το αίμα και την σάρκα αυτών”. Κάθε νεράιδα και ξωτικό, θεός και ημίθεος, που ζούσε στα δάση, κρύφτηκε τότε για τα καλά στις σκιές τους… Τα χρόνια περνούν και οι ιστορίες των ανθρώπων για συναντήσεις με νεράιδες και θεϊκές οντότητες σβήνουν… Όμως, η μοίρα είχε αποφασίσει να ζωντανέψει η θεϊκή οργή με τον πιο σκληρό τρόπο, όταν ένας θνητός έρχεται σε σύγκρουση με τα πιο μεγάλα “πρέπει” και “θέλω” του. Ο ρόλος ,που ερμηνεύω, είναι ένας θνητός, ο οποίος δεν έχει όνομα, είναι πολύ μοναχικός, ζει, κυνηγά, επιβιώνει μακριά από πόλεις ή κοινότητες ανθρώπων, ο οποίος σε μία δεδομένη στιγμή έρχεται απρόσμενα σε επαφή με την Ίριδα (Φλωρεντία Μπέμπη), κόρη του βασιλιά των αθανάτων (Κωστής Σαββιδάκης) και η μοίρα αποφασίζει να αντιμετωπίσουν ένα πεπρωμένο, που κανείς τους δεν είχε φανταστεί. Ένας  ρόλος βαθιά συναισθηματικός και κυνικός παράλληλα. Στην ταινία μαζί με μένα στους βασικούς ρόλους συναντάμε καταξιωμένους και αγαπημένους συναδέλφους ,όπως η μεγάλη κυρία του θεάτρου μας, Μαρία Αλιφέρη, ο Κωστής Σαββιδάκης, η Φλωρεντία Μπέμπη, η Χρύσα Μαρκατά, ο Βασίλης Σαμαριτάκης κ.ά.

Τα γυρίσματα και η προετοιμασία της ταινίας κράτησαν σχεδόν 8 χρόνια… Από τον Φεβρουάριο του ‘14 έως το καλοκαίρι του ‘21. Ο σκηνοθέτης ήθελε αφενός ο χρόνος να γραφτεί φυσικά στο πρόσωπο του ρόλου ,που ερμηνεύω και στον μικρό γιο που έχω στην ταινία (βλέπουμε το ίδιο παιδάκι, τον Λάμπρο Κολόι, σε ηλικία 2 έως 9 ετών). Αφετέρου, μην ξεχνάμε, ότι αυτή η προσπάθεια είναι μια ανεξάρτητη ελληνική παραγωγή ,που δεν την στήριξε κανένα στούντιο ή χορηγός και η εύρεση πόρων καθυστέρησε κατά πολύ το αρχικό πλάνο!

Η ταινία γυρίστηκε μόνο σε εξωτερικούς φυσικούς χώρους στην Βοιωτία (ένα μεγάλο μέρος της) και σε αρκετές περιοχές στην Ελλάδα, σε βουνά, λαγκάδια, ποτάμια, δάση, σπηλιές! Και μόνο με φυσικό φως.

Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες και ευτράπελα. Υπήρχαν

απαιτητικές σκηνές και λήψεις ,γιατί ήταν όλες πάνω σε βουνά, σε γκρεμούς, σε χιόνι, σε ποτάμια. Η μεγαλύτερη δυσκολία ,που αντιμετωπίσαμε ήταν οι καιρικές συνθήκες. Μιλάμε για ασύλληπτο κρύο. Πάγωνε το πρόσωπο, το σώμα μου, ακόμα και η φωνή μου.

Σε ένα γύρισμα μέσα στην καρδιά του χειμώνα, το μέρος ,που είχε βρει ο σκηνοθέτης ,ήταν ένα ποτάμι και γύρω γύρω βράχια. Στην πρόβα, που κάναμε ,είχαμε βρει το σημείο απ’ όπου θα περνούσα ,ώστε να βραχούν μόνο τα πόδια μου και να σκαρφαλώσω τον βράχο ,όπου θα συναντούσα την Ίριδα. Στο γύρισμα όμως, τα σημάδια λόγω του αέρα και του νερού εξαφανίστηκαν με αποτέλεσμα να βρεθώ ολόκληρος στο παγωμένο νερό, αλλά συνέχισα την σκηνή χωρίς να διαμαρτυρηθώ και εννοείται την άλλη μέρα ο πυρετός ήταν αναπόφευκτος. Οι τραυματισμοί μου πολλοί και σε κάποιες των περιπτώσεων σοβαροί (πόδια, πλευρά, χέρια, ηλιάσεις, κλπ.) Και τούμπες! Πολλές τούμπες!

Γιώργο μου απόλαυσα την κουβέντα μας, είμαι σίγουρη και οι αναγνώστες μας και πραγματικά σ΄ ευχαριστούμε πολύ, που κάθε φορά με την τέχνη σου μας οδηγείς στην “κάθαρση“. Φίλες και φίλοι της onenews.gr,  o Γιώργος Βούλγαρης, ταπεινός στο μεγαλείο του δηλώνει ακόμα μαθητής, που δίνει συνεχώς εξετάσεις απέναντι στον κόσμο, που μοχθεί, δουλεύει και δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Ηθοποιός σημαίνει φως και όσο έχουμε τέτοιους φωτεινούς καλλιτέχνες, που αφήνουν με την τέχνη τους τέτοιο σπουδαίο αποτύπωμα και το λιθαράκι τους στον ελληνικό πολιτισμό, τα φώτα του πλανήτη θα είναι πάντα στραμμένα στην Ελλάδα.

Υποκλίνομαι! Σε ευχαριστώ θερμά! και το www.onenews.gr , που στέκεται πάντα δίπλα στο θέατρο και στην αντικειμενική ενημέρωση.