Ο Δημήτρης Θεοδοσιάδης “ανήκει” στο νέο αίμα της ελληνικής ποπ μουσικής σκηνής της χώρας μας. Τον γνωρίσαμε μέσα από τη συμμετοχή του στο talent show “The Voice” πριν από 3 χρόνια. Δύσκολες εποχές για τους νέους τραγουδιστές, παρόλα αυτά όμως ο Δημήτρης βρήκε τον τρόπο, είχε την όρεξη, την ενέργεια και το ταλέντο και με σταθερά βήματα μας παρουσιάζει το πρώτο του τραγούδι “Ανήκεις σε εμένα” που κυκλοφορεί από την Panik Records. Με όρεξη για δουλειά, με ενέργεια και με ψηλά το κεφάλι ο Δημήτρης ήρθε και σίγουρα θα μείνει…
Πάμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από αυτή την εφ’όλης της ύλης συνέντευξη!
Συνέντευξη: Ηρώ Τζημίκα
Καλησπέρα Δημήτρη! Ελπίζω να είσαι καλά… Όσο μπορείς δηλαδή σε ψυχολογικό επίπεδο με την καραντίνα και όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά με τον κορονοιο! Πες μου πώς περνάς τη δική σου νέα καθημερινότητα;
Καλησπέρα Ηρώ! Είμαι καλά, ελπίζω και εσύ. Η νέα μου καθημερινότητα με βρίσκει σπίτι πιο συνειδητοποιημένο, προσπαθώντας να αντιμετωπίσω την δύσκολη και πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση με αισιοδοξία, ψυχραιμία και δημιουργικότητα!
Σε είχε τρομοκρατήσει καθόλου η όλη κατάσταση; Γιατί ήταν αρκετά πρωτόγνωρο για όλους μας…
Δεν μπορώ να πω ότι με έχει τρομοκρατήσει, ωστόσο θα έλεγα ότι με έκανε να αναθεωρήσω πολλές απόψεις και πιστεύω μου. Πράγματα που θεωρούσα δεδομένα και απλά στη καθημερινότητα μου, πλέον αποτελούν πολυτέλεια.
Πώς πιστεύεις θα κινηθούμε ως κοινωνία τους επόμενους μήνες; Γιατί τα πράγματα δυσκόλεψαν και θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο…
Πραγματικά είναι τόσο δύσκολο όλο αυτό που αντιμετωπίζουμε τώρα, που νομίζω δεν έχω αναλογιστεί πολύ τις συνέπειες καθώς και το τι μέλλει γενέσθαι. Το πιο λυπηρό είναι ότι χάνονται ανθρώπινες ζωές! Πιστεύω, όμως, ότι τόσο η οικονομική καταστροφή πολλών ανθρώπων και οικογενειών, όσο και η ψυχολογική τους φθορά είναι πληγές που απαιτούν χρόνο για να επουλωθούν.
Πώς περνάς εσύ αυτό το διάστημα; Ποια ενασχόληση έχεις βρει πέραν από τη μουσική, που σίγουρα είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου…
Όπως το είπες… το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, αλλά εκτός από τη μουσική, έχω ανακαλύψει διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου. Άλλωστε, ο εγκλεισμός αποτέλεσε ευκαιρία για περισυλλογή, αυτοκριτική και αυτοβελτίωση για όλους μας. Οι συνήθειες μου έχουν διαφοροποιηθεί καθώς έχω συμβιβαστεί με την κατάσταση, θέλοντας και μη (χαχαχα). Διαβάζω βιβλία, κάνω γυμναστική στο σπίτι και περνάω περισσότερο χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους.
Να μιλήσουμε για το πιο στενάχωρο της υπόθεσης, το οποίο είναι οι δουλειές μας και φυσικά ο δικός σου κλάδος ο οποίος έχει τη μεγαλύτερη πληγή από όλους… Πώς το σκέφτεσαι από εδώ και πέρα για τους τραγουδιστές; Θα υπάρξει κάποια λύση; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους πιο αναγνωρίσιμους, μιλάω για τους χιλιάδες νέους που προσπαθούν πολύ καιρό πάνω σε αυτό που αγαπούν. Όπως και εσύ που είσαι στο ξεκίνημά σου!
Το πάθος, η όρεξη και η αγάπη για τη μουσική δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί κλάδοι οι οποίοι έχουν υποστεί πληγές και ζημίες εξαιτίας της πανδημίας, αλλά προσωπικά τάσσομαι υπέρ της άποψης ότι προέχει η υγεία. Είμαι βέβαιος ότι η διασκέδαση θα επιστρέψει και ότι ο περισσότερος κόσμος το έχει πραγματικά ανάγκη, αλλά χρειάζεται υπομονή και υπευθυνότητα για να επιστρέψουμε πίσω στη κανονικότητα σταδιακά.
Εχεις για τώρα κάποιο backup plan;
Μένουμε σπίτι ευελπιστώντας να εξομαλυνθεί η κατάσταση και να συρρικνωθεί το πρόβλημα. Ωστόσο προσπαθώ να παραμένω δημιουργικός, να γράφω και να κάνω σχέδια για το μέλλον. Τα υπόλοιπα ας τα πει ο χρόνος..
Φεύγουμε από αυτή τη συζήτηση και πάμε αμέσως να μιλήσουμε για εσένα και θα ήθελα να τα μάθω όλα. Από πού είσαι, λίγα λόγια για την καταγωγή σου, τις σπουδές σου, εάν έχεις αδέρφια, πώς σε θυμάσαι μικρό…
Η καταγωγή μου είναι από την Κέρκυρα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα σε ένα πολύ όμορφο οικογενειακό περιβάλλον. Είμαι τελειόφοιτος λογιστικής και έχω μια μικρότερη αδερφή. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν σταθμός στη ζωή μου, γιατί απέκτησα ερεθίσματα, αξίες και ιδανικά που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου μέχρι και σήμερα. Έχω ωραίες αναμνήσεις, με θυμάμαι χαμηλών τόνων, εσωστρεφή, ντροπαλό αλλά δεν έλειψαν οι στιγμές που σαν παιδί κι εγώ έκανα τις αταξίες μου. ( χαχα)
Μουσική… Πώς μπήκε στη ζωή σου; Αν δεν κάνω λάθος είχες το «μικρόβιο» από μικρή ηλικία…
Πολύ σωστά. Η αλήθεια είναι πώς με παρότρυναν οι γονείς μου, καθώς έβλεπαν ότι είχα μια κλίση προς τη μουσική. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου, με έγραψαν σε ένα ωδείο και δεν άργησαν τα πρώτα μαθήματα κιθάρας. Ακολούθησαν τα μαθήματα φωνητικής, τα οποία συνεχίζω μέχρι και σήμερα.
Σε γνωρίσαμε μέσα από το THE VOICE πριν από 3 χρόνια… Κι όμως πέρασαν τρία χρόνια… Τελικά πόσο καταλυτικό ήταν το παιχνίδι για την πορεία σου;
Το The Voice για εμένα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου. Ήταν η ευκαιρία που έψαχνα για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι η προσπάθεια και η επιμονή επιβραβεύονται. Με το The Voice δοκίμασα τα όρια μου, τι σημαίνει επαφή με τον κόσμο, τι σημαίνει τηλεόραση και είχα τη δυνατότητα να «μπω» σε σπίτια ανθρώπων που δεν με γνώριζαν.
Έμαθες πράγματα; Άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια η οποία για εσένα πήγε και πολύ καλά, ή στην πορεία είχες και δεύτερες σκέψεις γι’ αυτή σου την επιλογή;
Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή γι’ αυτή την επιλογή και δεν ξέρω τι τροπή θα είχαν πάρει τα πράγματα εάν δεν είχα λάβει ποτέ συμμετοχή. Σίγουρα με δίδαξε και έμαθα πολλά. Μόνο ωραίες αναμνήσεις και συναισθήματα έχω απ’ αυτό το ταξίδι. Ήταν 4 μήνες, μία μοναδική εμπειρία, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους τόσο από το χώρο της μουσικής όσο κι εκτός.
θα ήθελα να μιλήσουμε για την οικογένεια… Η δική σου ήταν δίπλα σου σε όλο αυτό το ταξίδι; Γιατί ξέρεις, κάποιοι γονείς κρατάνε και μια «πισινή» που λέμε όταν το παιδί τους, τούς λέει ότι θα ασχοληθεί με τον χώρο και θα πάει σε ένα τέτοιο τηλεπαιχνίδι… Οι κίνδυνοι είναι αρκετοί θα έλεγα…
Πολύ ωραία ερώτηση και σε ευχαριστώ που μου την κάνεις. Η οικογένεια μου ήταν και είναι δίπλα μου σε κάθε μου επιλογή, με στήριξε και με στηρίζει και τους είμαι ευγνώμων. Χωρίς αυτούς θα έκανα ότι έκανα με μισές μπαταρίες. Η αλήθεια είναι πως έχεις δίκιο και σ’ αυτόν των χώρο ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι αλλά όταν έχεις χτίσει άμυνες και έχεις διαμορφώσει μια προσωπικότητα μπορείς να αξιολογήσεις πιο ορθολογικά τις καταστάσεις και να τους αποφύγεις. Οπότε μπορώ να πω ότι σε αυτό με εμπιστεύονται.
Και φτάνουμε στο σήμερα και μας παρουσιάζεις το πρώτο σου τραγούδι το οποίο κυκλοφορεί από την Panik Records. «Ανήκεις σε εμένα». Θα ήθελα να μου πεις όλη την ιστορία του… Από την αρχή μέχρι την τελική μορφή που το ακούσαμε εμείς για πρώτη φορά…
Το «Ανήκεις σε μένα» είναι ένα τραγούδι το οποίο σημαίνει πολλά για μένα, όχι μόνο επειδή είναι η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, αλλά επειδή απεικονίζει σε στίχους και μουσική στιγμές που με σημάδεψαν. Το τραγούδι προγραμματιζόταν να κυκλοφορήσει νωρίτερα αλλά λόγω της πανδημίας δόθηκε μια παράταση. Το είχα γράψει παλιότερα, αλλά δεν θέλησα να το αλλάξω γιατί αντιπροσωπεύει σκέψεις και ανθρώπους από το παρελθόν.
Επίσης έχεις ένα πολύ προσεγμένο βίντεο για το τραγούδι… Πιστεύεις στην εικόνα και ότι είναι σημαντική για έναν νέο τραγουδιστή;
Κατά τη γνώμη μου η εικόνα είναι πολύ σημαντική τόσο για τους νέους καλλιτέχνες, όσο και γι’ αυτούς που είναι ήδη χρόνια στο χώρο. Σκιαγραφεί τα συναισθήματα των ανθρώπων μέσα από ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια στιγμή. Πρωταρχικό ρόλο φυσικά θεωρώ ότι έχει η μελωδία και οι στίχοι σε ένα τραγούδι, γιατί είναι αυτά που αγγίζουν τον ακροατή, αλλά η εικόνα έρχεται να συμπληρώσει και να τελειοποιήσει το αποτέλεσμα
Φυσικά αυτό είναι το πρώτο δείγμα από εσένα που ακούσαμε στα μουσικά δρώμενα… Είναι όμως ένα δείγμα το οποίο σε χαρακτηρίζει; Αυτός είναι ο δρόμος τον οποίο θες να ακολουθήσεις; Πιο ποπ μονοπάτια…
Προσπαθώ να εμπνέομαι τη μουσική καθώς και τους στίχους των τραγουδιών μου από στιγμές και ιστορίες που με σημάδεψαν ή από σκέψεις που κάνω κλείνοντας τα μάτια. Έτσι είναι πιο αυθεντικό και αληθινό το αποτέλεσμα. Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες, ούτε να οριοθετώ καταστάσεις γιατί πιστεύω ότι η μουσική δεν έχει όρια. Ακούω τη καρδιά μου και το ένστικτό μου. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ακολουθώ πιο ποπ μονοπάτια, στο μέλλον ποιος ξέρει;
Θα πιαστώ και από τον τίτλο του τραγουδιού… Έχεις πει ποτέ σου αυτή τη φράση σε κάποιον; Σε κάποια κοπέλα για να μιλήσουμε πιο ξεκάθαρα! (γέλια)
Ναι το έχω πει…
Είσαι άνθρωπος που διεκδικεί αυτά που θέλει; Ή είσαι πιο χαμηλών τόνων και τα αφήνεις να εξελιχθούν τα πράγματα με τον καιρό;
Κοίτα αν θέλω πολύ κάτι είναι αναπόφευκτο ότι θα το διεκδικήσω. Άλλωστε όσο δεν διεκδικείς εσύ ο ίδιος κάτι που θέλεις, κάποιος άλλος το κάνει για σένα και μπορεί να έρθεις δεύτερος…
Μιας και σε ρωτάω για τις ανθρώπινες σχέσεις, να σε ρωτήσω και για τους ανθρώπους και αν τους εμπιστεύεσαι εύκολα… Ή κρατάς μικρό καλάθι σε μια νέα γνωριμία;
Οι ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες μας δυστυχώς έχω διαπιστώσει πως είναι αλλοιωμένες και οι περισσότερες είναι εφήμερες. Είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να είναι αληθινοί, να σε κοιτούν στα μάτια και να είναι ειλικρινείς. Μπορώ να πω ότι δεν εμπιστεύομαι ιδιαίτερα εύκολα. Θεωρώ πως η εμπιστοσύνη κερδίζεται με το χρόνο, με τις συμπεριφορές και τις πράξεις των ανθρώπων, και όσο δύσκολα χτίζεται, τόσο εύκολα μπορεί να γκρεμιστεί σε μια στιγμή.
Φίλους καλούς έχεις; Και θα ήθελα να μάθω και ένα πολύ ωραίο σκηνικό από μια καλή τρέλα – που φυσικά επιτρέπεται να πούμε!
Η λέξη φίλος είναι αρκετά «μεγάλη». Με την έννοια ότι είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να στηριχτείς, να μοιραστείς ωραίες αλλά και άσχημες στιγμές, να ζητήσεις συμβουλές, ή βοήθεια. Να υπάρχει εμπιστοσύνη και αμοιβαία κατανόηση. Θα έλεγα ότι έχω δύο πολύ καλούς, ναι… Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου αυθόρμητο και παρορμητικό. Μία καλή τρέλα; Χμμμ… Ήταν εύκολη η απόφαση εκείνο το βράδυ. Ήμασταν στο αυτοκίνητο με τρεις φίλους μου. Ήταν Παρασκευή θυμάμαι, αποκριές, το τριήμερο του καρναβαλιού και σκεφτόμασταν τι θα κανονίσουμε. Και τότε ήρθε στο τραπέζι η πρόταση για εκδρομή. Μέσα σε λίγη ώρα, πήγε ο καθένας σπίτι του, πήρε τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Κάναμε το γύρο σχεδόν όλης της Ελλάδας σε μόλις τρεις μέρες. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Μένεις στην Αθήνα, σωστά; Τι σου αρέσει περισσότερο στην πρωτεύουσα; Και αν άλλαζες κάτι, ποιο θα ήταν αυτό;
Ακριβώς μένω στην Αθήνα, πιο συγκεκριμένα στην Ηλιούπολη. Με συναρπάζει η ομορφιά στη καρδιά αυτής της πόλης. Οι βραδινές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας θα έλεγα ότι είναι η αγαπημένη μου συνήθεια, στα όμορφα και γραφικά στενά της πλάκας, μέχρι τον πεζόδρομο στην ακρόπολη και το θησείο. Νιώθω ότι με ηρεμούν και με εμπνέουν. Αν θα ήθελα κάτι να ήταν διαφορετικό, αυτό θα ήταν η γενναιοδωρία των ανθρώπων και η αντιμετώπιση για τον συνάνθρωπο. Πιστεύω είναι κάτι που λείπει από τη κοινωνία σήμερα.
Και σε περνάω σε μερικές γρήγορες ερωτήσεις για κλείσιμο… Αγαπημένο χρώμα, αγαπημένο φαγητό, αγαπημένη ταινία, αγαπημένη σειρά, αγαπημένος ήρωας, αγαπημένος προορισμός… Αμάξι ή μηχανή, Βουνό ή θάλασσα-Χειμώνας ή καλοκαίρι; Σκύλος ή γάτα;
Αγαπημένο χρώμα θα έλεγα ότι είναι ξεκάθαρα το μαύρο, φτάνει κανείς να ρίξει μια ματιά στη ντουλάπα μου..(χαχα) Τώρα όσον αφορά το αγαπημένο μου φαγητό δεν νομίζω ότι θα πρωτοτυπήσω, τα μακαρόνια με κιμά της μαμάς. Αγαπημένη ταινία; Με δυσκολεύεις λίγο, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω μία θα έλεγα το ”The Pursuit of Happyness”. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να «κυνηγάει» την ευτυχία, ακόμα κι αν πολλές φορές η ζωή τον δοκιμάζει ή τον «ρίχνει». Ασπάζομαι την έκφραση «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Μμμ…αγαπημένη μου σειρά θα έλεγα το «Τέσσερις» και αγαπημένο ήρωα δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιον, πιστεύω ωστόσο ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ήρωας στην ιστορία ενός άλλου. Το μόνο που αλλάζει είναι ο αφηγητής. Το νησί μου, η Κέρκυρα είναι το μέρος που πηγαίνω για να χαλαρώσω και να ξεφύγω από τη ρουτίνα και τη καθημερινότητα, όταν νιώθω ότι με «πνίγει». Αμάξι θα έλεγα, είναι πιο ασφαλές! Την ηρεμία που προσφέρει η θάλασσα, ο ήχος των κυμάτων όταν σκάνε. Δεν τα αλλάζω ούτε μπορώ να τα συγκρίνω. Η κάθε εποχή έχει ξεχωριστή ομορφιά, αλλά αν πρέπει να επιλέξω θα πω το καλοκαίρι. Το έχω συνδέσει με τα παιδικά μου χρόνια. Έχοντας υιοθετήσει μια αδέσποτη γάτα, πιστεύω η απάντηση είναι προφανής.
τι άλλο να περιμένουμε από εσένα το επόμενο διάστημα;
Δεν μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια, προτιμώ να μιλήσουν οι πράξεις. Μένοντας σπίτι συνθέτω μελωδίες, γράφω στίχους, κάνω σκέψεις για το πώς θα γίνω καλύτερος. Γιατί στο χώρο αυτό έχω καταλάβει ότι δεν πρέπει ποτέ να επαναπαύεσαι. Εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό, κρινόμαστε από τον κόσμο, οπότε πρέπει πάντα να προσπαθείς να εξελίσσεσαι.
Γράψε μου έναν στίχο από ένα αγαπημένο τραγούδι ο οποίος σε αντιπροσωπεύει απόλυτα σε αυτήν τη φάση της ζωής σου…
«Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί, αφού κρύβεται το αύριο σε ότι έχω ονειρευτεί…» (Τα καλύτερα θα’ ρθούν-Χάρις Αλεξίου
Και θα ήθελα και μια δική σου ευχή για όλα τα νέα παιδιά που παλεύουν να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν, αλλά δυστυχώς ζούμε σε εποχές που τίποτα δεν είναι σίγουρο, όλα ανατρέπονται και τα όνειρα «κόβονται» στη μέση… Τον αισιόδοξο δρόμο που ακολουθείς εσύ δηλαδή και τη δική σου σκέψη!
Κάθε μέρα είναι μια νέα ευκαιρία να κάνεις αυτό που θες, να γίνεις αυτός που θες να είσαι, να φτιάξεις τη δική σου ιστορία και να φροντίσεις έτσι ώστε το τέλος να είναι αυτό που σκέφτεσαι. Η ευχή μου είναι να μην πάψετε ποτέ να ονειρεύεστε και σε ότι δυσκολίες συναντάτε να βγάζετε τη καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας για να τις ξεπεράσετε. Και να θυμάστε από τις αποτυχίες και τα λάθη έρχεται η εξέλιξη!
Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη για το χρόνο σου!
Εγώ σε ευχαριστώ Ηρώ και ελπίζω να βγούμε γρήγορα από όλη αυτή την κατάσταση καλύτεροι, σοφότεροι και υγιείς, και η επόμενή μας συνέντευξη να μη γίνει μέσα από μια οθόνη!
