«Δεν το θεωρούσα ποτέ πρόβλημα το να μ’ αρέσει και ένα κορίτσι. Από μικρή, ωστόσο, κατάλαβα ότι με ελκύουν τα αγόρια», λέει η Δανάη Μπάρκα.
Συνέντευξη στο περιοδικό Antivirus και τον Βασίλη Θανόπουλο έδωσε η Δανάη Μπάρκα. Η ηθοποιός και παρουσιάστρια μίλησε για το κομμάτι της σεξουαλικότητας, το θέμα της οικογένειας, αλλά και για τα ρατσιστικά σχόλια που η ίδια έχει ακούσει.
Προβληματίστηκες ποτέ με τη σεξουαλικότητά σου; Σχετικά με το ποια άτομα σε ελκύουν;
Δεν προβληματίστηκα, γιατί δεν το θεωρούσα ποτέ πρόβλημα το να μ’ αρέσει και ένα κορίτσι. Από μικρή, ωστόσο, κατάλαβα ότι με ελκύουν τα αγόρια. Δεν τον σκεφτόμουν όμως με φόβο, γιατί στο σπίτι μου είχαμε την ελευθερία να μιλάμε γι’ αυτά. Επίσης, ανέκαθεν στο περιβάλλον μου υπήρχαν γκέι άτομα. Άρα, για μένα ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό.
Μεγάλωσα βλέποντας πολλά ζευγάρια. Straight και γκέι. Θυμάμαι, μάλιστα, την πρώτη φορά που είδα δύο άτομα του ίδιου φύλου να είναι μαζί, να ρωτάω τη μαμά μου για το αν είναι ζευγάρι και εκείνη να μου απαντά: «ναι, και είναι πολύ ευτυχισμένοι». Νομίζω, ότι εκεί κλείδωσε για μένα. Γιατί όλα αυτά ξεκινούν από το σπίτι. Είναι σπουδαίο πράγμα οι γονείς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους απενοχοποιημένα, να τα στηρίζουν και να μην περιθωριοποιούν κανένα χρώμα τους.
Γι’ αυτό και με στενοχωρεί πολύ όταν λαμβάνω μηνύματα από παιδιά που μου λένε ότι φοβούνται να μιλήσουν στους δικούς τους. Μου κόβονται τα πόδια και το παίρνω πολύ προσωπικά. Ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένα άτομο είναι να κόψει την ελευθερία κάποιου άλλου. Και επειδή η ζωή είναι δική μας και δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει, οφείλουμε να τη ζούμε ελεύθερα. Είναι ο Νο1 κανόνας. Γεννιέσαι για να ζήσεις, να αγαπήσεις και να κάνεις ό,τι θες. Όταν, λοιπόν, κάποιος από το περιβάλλον σου -ή από την τηλεόραση – σου λέει ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό, κάνει στην ουσία ένα έγκλημα.
Θέλω να μείνουμε λίγο στο κομμάτι της οικογένειας. Τι σημαίνει για σένα;
Για μένα η οικογένεια είναι οποιοδήποτε σύνολο δημιουργείται και λειτουργεί με γνώμονα τον σεβασμό, την αγάπη και την ειλικρίνεια. Γι΄αυτό και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή που υπάρχει ο Χρήστος (Χατζηπαναγιώτης) στη ζωή μου. Με συγκινεί η ύπαρξή του, κλαίω όταν τον βλέπω και νιώθω πολλή χαρά που μεγάλωσα στην ουσία με δύο μπαμπάδες. Γιατί είμαι ένα κορίτσι που μεγάλωσε με δύο μπαμπάδες. Ο ένας έχει διαφορετικό ρόλο από τον άλλον. Ο ένας είναι βιολογικός και ο άλλος επίκτητος. Νομίζω πως το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει κάνει στη ζωή μου η μαμά μου είναι ο Χρήστος και η δημιουργία μιας οικογένειας που δεν φάνταζε καθόλου συνηθισμένη.
Η Δανάη Μπάρκα είπε στη συνέχεια για την τηλεόραση:
«Δεν τη σκεφτόμουν ποτέ, να σου πω την αλήθεια. Αντιθέτως, τη φοβόμουν. Εδώ στο θέατρο και για πολλούς ήμουν η κόρη της Βίκυς Σταυροπούλου. Πίστευα πως αν έβγαινα και στην τηλεόραση, θα γινόταν ακόμη χειρότερο. Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να σε κρίνουν όχι για τη δουλειά σου αλλά για το γενεαλογικό σου δέντρο. Είναι πολύ σκληρό για ένα νεαρό άτομο. Με είχαν πάρει και για σίριαλ, αλλά και για πάνελ εκπομπής. Εγώ, όμως επειδή φοβόμουν, ήμουν αρνητική».
Και κάπως έτσι η Δανάη Μπάρκα μπαίνει σ’ έναν κόσμο, με πολύ συγκεκριμένες (στερεοτυπικές & σεξιστικές) αντιλήψεις γύρω από το πώς πρέπει να είναι η εμφάνιση μιας παρουσιάστριας και γενικά μια γυναίκας. Ακόμη θυμάμαι όλες αυτές τις στήλες για «δίαιτες, κυτταρίτιδα, ρούχα» κλπ.
Νομίζω ότι έχουν αλλάξει οι εκπομπές πια. Εγώ χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους, που 10 χρόνια πριν έλεγαν άλλα πράγματα ή που πριν 4 χρόνια σχολίαζαν εμένα ως χοντρή, να προσπαθούν τώρα να περάσουν κάποια κοινωνικά μηνύματα. Φυσικά, θα μπορούσα να βγω και να τους θυμίσω όλα αυτά που έλεγαν τότε, αλλά νομίζω πως δεν έχει αξία. Αξία έχει που κάποιοι ανοίγουν λίγο τα μάτια τους περισσότερο, επειδή η κοινωνία προσπαθεί να εξελιχθεί. Αν η εκπομπή μας συμβάλλει σ΄αυτό, τότε μόνο χαρά μου δίνει.
Γιατί σε αυτή την εκπομπή έχουμε όλοι -λίγο πολύ- το ίδιο όραμα. Καταλαβαίνω, πάντως, αυτό που λες με το στερεοτυπικό του πρωινού, γιατί και εμένα ήταν ένα από τα πράγματα που με είχε τρομάξει. Όταν, όμως, εμείς αποφασίσαμε να φτιάξουμε τις στήλες της εκπομπής, απομακρυνθήκαμε αρκετά από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Και κάπως μας βγήκε. Μακάρι να μας βγαίνει πάντα και να σκορπάμε γέλιο.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν κάποιοι/ες που σχολιάζουν αρνητικά αυτή την αντιπροσώπευση, κοροϊδεύοντας άτομα και χλευάζοντάς τα για τις ταυτότητές τους, τον σωματότυπό τους κλπ.
Τα παραδείγματα πολλά και πρόσφατα. Δυστυχώς, τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν ανάμεσά μας. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι χρήζουν πολέμου. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί χρήζουν κατανόησης – γιατί σίγουρα υπάρχει κάποιο θέμα για να είναι ρατσιστές. Μου φαίνεται τρελό να είσαι ρατσιστής με κάτι που τυχαία δεν είσαι εσύ. Γιατί μιλάμε για τύχη. Τυχαία δεν γεννήθηκα εγώ λεσβία, όπως τυχαία δεν γεννήθηκα με καστανά μάτια. Όλα είναι τυχαία στη φύση.
Μου φαίνεται κουτό να περνάμε τη ζωή μας κρίνοντας τους άλλους γύρω μας. Πρέπει να είναι πολύ άδεια η ζωή κάποιου. Αυτό βέβαια με κάνει να πιστεύω ότι όλοι οι λογικοί άνθρωποι που ονειρευόμαστε έναν δίκαιο κόσμο και έχουμε δημόσιο βήμα, πρέπει να μιλάμε και να τονίζουμε την έννοια της ελευθερίας ξανά και ξανά.
Δεν σε κουράζει όμως αυτό; Που καλείσαι να παίρνεις θέση δημόσια και να απαντάς στα χονδροφοβικά και λοιπά κακοποιητικά σχόλια που μπορεί να δέχεσαι;
Όχι. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Αντιθέτως, νιώθω περήφανη με το να μιλάω δημόσια γι΄αυτά τα θέματα, καταφέρνοντας ίσως να ξεκλειδώσω κάποιους ανθρώπους και να τους κάνω να δουν τα πράγματα διαφορετικά. Προτιμώ, δηλαδή, να κουράσω κάποιον που δεν έχει περάσει αυτό που έχουμε περάσει εμείς, παρά να μην μιλήσω καθόλου.
Υπερθεματίζω γιατί υπάρχει όλη αυτή η κακοποίηση. Όταν βλέπω κορίτσια και αγόρια εκεί έξω που μπορεί να έχουν υποστεί μπούλινγκ για το σώμα τους βάζω τα κλάματα. Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα άτομο να ντρέπεται για το σώμα του.
Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα γκέι ή τρανς παιδί να βρίσκεται στην ντουλάπα. Όταν αυτά τα συνειδητοποιώ, πέρα από το ότι τρομάζω, νιώθω και ένα χρέος να αξιοποιήσω το βήμα μου και να τους υπερασπιστώ και ως ένα άτομο που έχει υποστεί και το ίδιο μπούλινγκ. Αυτό, λοιπόν, που λέω και θα το λέω μέχρι να πεθάνω είναι: «όπως κι αν είσαι, όπως κι αν έχεις γεννηθεί αγάπα τον εαυτό σου. Είναι το μόνο σπίτι που έχεις σε αυτόν τον πλανήτη».
Σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, όπως το metoo, ανάγκασαν τις ψυχαγωγικές εκπομπές να ακολουθήσουν ένα πιο ενημερωτικό μονοπάτι. Δυστυχώς, όμως, είδαμε και περιπτώσεις που εκπομπές εκμεταλλεύτηκαν εμμονικά αυτές τις καταστάσεις για να κάνουν νούμερα. Εσύ πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό;
Εμείς ως εκπομπή ασχοληθήκαμε με το metoo στον χώρο του θεάματος. Ωστόσο, θεωρώ ότι το διαχειριστήκαμε με μια διακριτικότητα, γιατί ακριβώς δεν θέλαμε να πατήσουμε πάνω στον πόνο του άλλου για να κάνουμε νούμερα. Δεν λέω ότι το έκαναν κάποιες εκπομπές, αλλά ότι εμείς δεν το κάναμε. Θεωρώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σωστό να δίνουμε την είδηση, να δίνουμε χρόνο και χώρο στα φερόμενα ως θύματα και μετά να αφήνουμε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους.
Κάποια στιγμή πέρυσι κατάλαβα ότι εμείς στην τηλεόραση κάναμε περισσότερο θόρυβο από τους ανθρώπους που έχουν βιώσει όλα αυτά τα περιστατικά. Εκεί είπα «φτάνει». Εμείς πρέπει να ακουγόμαστε μέχρι εκεί που πρέπει. Οπότε βάλαμε ένα φρένο για να μην συμβεί αυτή η εκμετάλλευση που ανέφερες.
