ΤΑ ΕΞΑΙΡΕΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΘΡΥΨΑΛΑ ΤΩΝ ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ.
Κατεβαίνοντας στην αίθουσα Βίλμα Κύρου , βλέποντας τα υπέροχα vintage αντικείμενα που κοσμούν το φουαγιέ του Studio Κυψέλης , παρατηρούσα τις αφίσσες των παραστασεων των Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης και σκεφτόμουν πόσο σπουδαία έργα του παγκοόσμιου ρεπερτορίου, μας έδωσαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα τελευταία χρόνια. Κυρίως πρωτοπαρουσιαζόμενα και κάποια λίγο παιγμένα , όπως η φετινή τους ξεχωριστή ακριβή παραγωγή.
Ο Γιάννης Σολδάτος ανασυνθέτει τα Κομμάτια και θρύψαλα του κορυφαίου Γιώργου Σκουρτη. Με μαεστρία και προσοχή με εξαίρετες συνδέσεις, επιλέγει τα καλύτερα κομμάτια της τριλογίας που ενώνονται σε μια παράσταση σύγχρονη, πολιτική, χιουμοριστική και τρυφερά αδιέξοδη όπως η καθημερινότητα μας. Διανθίζονται από το Λιβανό με εξαίρετα μουσικά σχόλια και τραγούδια που υπογράφει ο Σάκης Τσιλίκης , παιγμένα στο πιάνο από τη Νίκη Γκουντούμη και ερμηνευμένα μοναδικά από τον ηθοποιό τραγουδιστή Γιάννο Τριαντάφυλλου.
Μα τι ακριβώς είναι αυτά τα περίφημα “Κομμάτια και θρύψαλα” που από μελετητές και κριτικους θεωρούνται αριστούργημα; Δικαιως. Πρόκειται για μονόπρακτα που δηλώνουν την ταυτότητα του νεοέλληνα, με τα αδιέξοδα, τους εφιάλτες, τις κρίσεις και τις μικρό χαρές του. Δεν πρόκειται για μουντό έργο, αλλά για μια υπερεαλιστική ελεγεία, γεμάτη χιούμορ για τους αδιέοδους θυμους που όλοι βιώνουμε στη χώρα μας. Και δε σταματούμε να την αγαπάμε. Μια καυστική σάτιρα που όλους μας καθρεφτίζει, όλους μας περιέχει… Ο Λιβανός στο δεύτερο Σκούρτη του, καταφέρνει να αποκρυπτογραφήσει τον μικρόκοσμο του συγγραφέα και να μας τον παρουσιάσει ακέραιο, διαχρονικό και αληθινό. Με σημασία στη λεπτομέρεια φτιάχνει μια ποιητική παράσταση, κατά τη γνώμη μου την πιο ώριμη του, που αγγίζει και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Τη μέρα που το είδα έγιναν έξι αυλαίες με αμέτρητα μπράβο στο γεμάτο θέατρο! Και δικαίως. Έντεκα άτομα επί σκηνής ενός pocket theatre, είναι ένας πραγματικός άθλος και θέλει τόλμη, γνώση και ανεπτυγμένη αισθητική λειτουργικότητα για να επιτευχθει. Κι εδώ κι ο Λιβανος είναι πάλι ευθύβολος. Κύριος σύμμαχος του η δόκιμη σταθερή του ομάδα με εξαίρετους ηθοποιούς, πέραν του ίδιου, την Οικονομοπούλου, τον Τσιώμου , το Χατζηγεωργίου , τη (συγκλονιστική ναρκομανή πόρνη) Κωτίδου, τη Δρακοπούλου, τον Τσιβιλή, την Τριανταφυλλίδη, τον Καραντζά .
Όλοι άριστοι και με την ίδια σκηνική γλώσσα! Τα εκπληκτικά εναλασόμενα σκηνικά της Βολίδη και τα υπέροχα “θεατρικά” κοστούμια της, όπως και η κινησιολογία του Πάτροκλου στα συν της παράστασης όσο και οι ατμοσφαιρικοί και ιδιαίτεροι φωτισμοί που επιτυγχάνει ο Λιβανός, μαζί με τις ιδιαίτερες προβολές που ενισχύουν τον οπτικό ρεαλισμό.
Μια κερδισμένη στο σύνολο της βραδιά, με νικητή το θέατρο. Το ελληνικό θέατρο που είναι μαχόμενα ζωντανό και σπουδαίο. Μια παράσταση αντάξια της φήμης του έργου που θα έκανε περήφανο το Γιώργο Σκούρτη… Σπεύσατε.
