Φαίνεσαι πάντα αγέρωχη, με αυτοκυριαρχία και επιβολή. Σαν να μην έχεις καθόλου ρωγμές.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να γράψει καλά χωρίς να έχει μέσα του κάποια ρωγμή. Διαφορετικά, δεν μπορείς να γράψεις για πολλά συναισθήματα.
Δεν σου έχει συμβεί ποτέ να καταρρεύσεις;
Βεβαίως, μόνη μου. Και συνέρχομαι μόνη μου. Δεν είμαι από τις γυναίκες που έχουν μια απογοήτευση, μια στενοχώρια, πηγαίνουν για καφέ με μια φίλη τους και μιλάνε τρεις ώρες για να το λύσουν. Εγώ κλείνομαι στο σπίτι, διαβάζω, ακούω μουσική, κλαίω, γράφω και μετά – αλλά σύντομα μετά, μπορεί και σε μια μέρα – λέω: “Όχι, τώρα θα γίνει αλλιώς αυτό”. Τη λέξη “βαριέμαι” νομίζω ότι δεν την έχω πει ποτέ. Ούτε το “κουράστηκα”.
Ούτε το “αυτό δεν γίνεται”;
Ούτε. Όταν οι άλλοι κουράζονται, εγώ τότε αρχίζω. Θυμάμαι στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, με τη δεύτερη “Σμύρνη”, σκηνοθετούσα μια σκηνή με τον Γιάννη Τσιμιτσέλη και τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο – από τους αγαπημένους μου και οι δυο με πολύ χιούμορ -, ήταν 10.00 – 11.00 το βράδυ. Τους λέω: “Πάμε τώρα την καλή πρόβα” και γυρνάει ο Γιάννης: “Μα ο βρικόλακας βγαίνει από μέσα σου; Εμείς καταρρεύσαμε”. Δεν είναι θέμα αντοχής, είναι θέμα ψυχικής επιθυμίας, δημιουργικότητας, δεν ξέρω.
Πηγή: www.newsit.gr
