Αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία pocket theater στην Ελλάδα και μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές. Παίχθηκε τρία χρόνια και επιστρέφει στο σπίτι του!
Το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE «LEONARDO’ S RING», ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα επιστρέφει στην Ελλάδα από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης, γεγονός που χαιρέτησε με ενθουσιασμό ο ίδιος ο συγγραφέας!
Οι Θεατρίνων Θεατές, γιορτάζουν φέτος, τα δεκαπέντε χρόνια του υπέροχου χώρου τους, του vintage Studio Κυψέλης & παράλληλα με τα Κομμάτια και θρύψαλα, που συνεχίζουν sold out δεύτερο χρόνο, εξασφάλισαν και θα παρουσιάσουν, το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE “LEONARDO’ S RING” που τάραξε τα νερά με την επιτυχία του στο πρώτο ανέβασμα και επηρέασε με την προκλητικότητα του ανεβάσματος πολλές παραστάσεις.
Θεωρείται σύμφωνα με τη γνώμη των ειδικών, ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα, που πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα , έργο ανάλογο του “Shopping and Fucking”, ή του ” Άγγελοι στην Αμερική”. Εντυπωσιακά προκλητικό στην σύλληψη & στη γραφή, απαιτεί δεξιοτεχνία και στην εκτέλεση, αφού πέρα από την ιδιαίτερη θεματική έχει αντρικό γυμνό , διαλόγους που σοκάρουν και μια ευαισθησία που κόβει την ανάσα. Οι Θεατρίνων Θεατές φιλοδοξούν και πάλι, να δώσουν μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της χρονιάς. Το δαχτυλίδι ετοιμάζεται και πάλι να ταξιδέψει στη χώρα μας.
Είναι το περίφημο δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και πέρασε από τα χέρια του Τσαϊκόφσκι, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ροδόλφο Βαλεντίνο, για να καταλήξει στις μέρες μας. Αυτοί που το αποκτούν τι το ιδιαίτερο έχουν και ποια λύση στη ζωή τους δίνεται μέσω του δαχτυλιδιού; Οι υπόλοιποι συντελεστές παραμένουν ίδιοι με το πρώτο ανέβασμα ενώ οι ηθοποιοί θα αποτελέσουν έκπληξη και η διανομή ολοκληρώνεται αυτή την εβδομάδα που επιλέχτηκαν ενώ η συνεννόηση με τον ατζέντη του Gordon Dickerson -που έρχεται στην Ελλάδα με αφορμή την πρεμιέρα- , για τους “ειδικούς όρους” για την τέλεση τους και πάλι ολοκληρώθηκε Μάη.
Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο!
Rick Elice
LEONARDO’S RING
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στους 2 συντελεστές των Θεατρίνων Θεατές που δεν είναι πλέον στη ζωή, το σύμβουλο παράστασης ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ & στους στίχους και τη μουσική επιλογή τη ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ, χωρίς τους οποιους δεν θα είχε ποτέ γνωρίσει αυτή την επιτυχία το έργο.
Από 4 Δεκεμβρίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
Προπώληση – κρατήσεις ticketservises.gr και 210 8819571
Σκηνοθεσία – επεξεργασία & απόδοση του κειμένου – σχεδιασμός φώτων: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ
Πρωταγωνιστούν ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΚΑΒΟΥΛΗΣ ΜΑΝΟΣ ΤΣΙΒΙΛΗΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΤΡΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΖΑΣ ΘΑΝΟΣ ΤΣΙΑΠΛΑΣ ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ
μετάφραση: ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ
Σύμβουλος παράστασης : ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ
Στίχους και μουσική επιλογή: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ
Σκηνικά και κοστούμια: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΒΟΛΙΔΗ
Κινησιοινκινησιολογία – χορογραφίες: ΣΙΜΩΝΑΣ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ
3d animation: ΦΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Φωτογραφίες: AΡΗΣ ΤΟΥΡΛΑΚΗΣ
Φωτογραφίες μετώπης promo: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΥΤΣΗΣ
Κινηματογράφηση- μοντάζ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΝΔΡΑΝΗΣ
Βοηθοί σκηνοθέτη :ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ -ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ζωγραφική εκτέλεση σκηνικού -plexiglass ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ
Κατασκευές: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ
Βοηθός ενδυματολόγου – κατασκευές: ΒΑΝΙΑ ΑΛΕΞΑΝΤΡΟΒΑ
Αφίσσα: ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΙΡΗΣ
Σύμβουλος δραματουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ
Υπεύθυνος θεάτρου: ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΑΡΑΦΑΝΙΑΝ
Γραφιστική βάση GORAN MISALCIK
promo managers διαφήμισης: ΧΡΥΣΑ ΠΟΛΥΖΩΗ -ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
Ηχογράφηση: Studio ΜΥΘΟΣ
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύουν η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ που παίζουν αντίστοιχα κιθάρα και πιάνο, όπως ΠΙΆΝΟ και η Νίκη Γκουντουμη στο τραγούδι του ΦΙΛΙΠΠΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.
Δικαιώματα για την Ελλάδα: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ και ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ.
Η κριτική για το leonardo’s ring:
Το γυμνό ή το “ντυμένο” στο θέατρο δεν αποτελεί κριτήριο ούτε για την αξιολόγηση της παράστασης ούτε για την πρόσληψη της θεματικής του έργου. Και για να πούμε την αλήθεια, το γυμνό σώμα επί σκηνής δεν χρεώνεται ούτε με ηθικά στίγματα, αλλά ούτε και με αισθητικά διαπιστευτήρια. Το κυρίαρχο ζήτημα στο θέατρο είναι η καλλιτεχνική ποιότητα του έργου και της σκηνικής σύνθεσης, ανεξάρτητα από το αν τα πρόσωπα εμφανίζονται γυμνά ή ντυμένα. Στην περίπτωση του Δαχτυλιδιού, με μια πρώτη ανάγνωση βρισκόμαστε μπροστά στο ομοφυλόφιλο σώμα: ένα σώμα που ποθεί, που διεκδικεί, που ορίζει τον εραστή ή που ορίζεται από αυτόν, που προσφέρεται αυθόρμητα ή συμβατικά. Η γυμνότητα του σώματος, εδώ, είναι ένας α- αποκωδικοποιητής των κινήσεων που επιχειρούνται στις διάφορες
Αλλά ένα ζωντανό, γυμνό ή ντυμένο σώμα, δεν είναι ποτέ έ- να πλάσμα που εξαντλείται σε μια υλική μορφή , σένα υλικό περίγραμμα. Έτσι, ο συγγραφέας, μέσα από τις τολμηρές εικόνες και την ακραία γλώσσα που χρησιμοποιεί, αφήνει να δια- φανεί η ψυχή, γυμνή, άλλοτε απροστάτευτη από αμυχές και πληγές, άλλοτε ανελέητη για τον άλλον : ζήλεια, οδύνη, φιλοδοξία, υστεροβουλία, όνειρα απραγματοποίητα, διαψευσμένες ελπίδες, συμπάθεια, σκληρότηττα, υπαρξιακή αμηχανία, τρυφερότητα, πίκρα της απόρριψης, αγάπη για την τέχνη, τρόμος μπροστά στην ασθένεια, τρόμος μπροστά στην ήττα -την οποιαδήποτε ήττα. Όλα αυτά επηρεάζουν τις σχέσεις των έξι αν- δρών του έργου σε όλα τα επίπεδα. Διότι το σώμα δεν ζει χωριστά από την ψυχή, όπως επιμένει ανόητα να μας διδάσκει η παραδοσιακή ηθική επί τόσους αιώνες.
Ο Γ. Λιβανός, ευαίσθητος πάντοτε σε όλους τους κραδασμούς της ανθρώπινης ψυχής αλλά και της τέχνης, πέτυχε να σβήσει τα όρια ανάμεσα στη σεξουαλική και την ψυχική ταυτότητα των ηρώων του Elice, και να προβάλει -μέσα από τις ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ ανδρών- την εικόνα των εύθραυστων διαπροσωπικών σχέσεων, ανεξάρτητα από το φύλο ή από τις ερωτικές προτιμήσεις του κάθε ανθρώπου. Και το έκανε μ΄ έναν τρόπο αισθητικά αξιοσημείωτο, αν μάλιστα σκεφτούμε ότι το έργο είναι ένα κείμενο που τροφοδοτείται από τις ωμές και σκληρές αλήθειες, οι οποίες συχνά παρασύρουν τους καλλιτέχνες σε ανοσιουργήματα. Χαρά Μπακονικόλα
Από τη Τζένη Κουκίδου στο Koukidaki Έξι ηθοποιοί υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια παράσταση με πολλές διαδοχικές σκηνές -ολοκληρωμένα μονόπρακτα- που μας μεταφέρουν σε χρόνο και τόπο καθώς παρακολουθούμε τη διαδρομή του δαχτυλιδιού, που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όσο εκείνο αλλάζει χέρια. Προ- κλητικό έργο, απροσδόκητα ευαίσθητο και συγκινητικό παρά τις στιγμές γέλιου που προσφέρει. Μοντέρνο και σύγχρονο αλλά αφορά κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή. Πολυβραβευμένο και επιτυχημένο όπου κι αν παίχτηκε, αποτελεί ένα παγκόσμιο hit. Οι απαιτήσεις του έργου από τον ηθοποιό είναι μεγάλες. Δυσκολία που μεταφράζεται σε πολλές σκηνές και πολλαπλούς ρόλους να εναλλάσσονται διαδοχικά κι έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, έναν ακόμα χαρακτήρα, να ντυθεί έναν νέο ήρωα, να μιλήσει για έναν νέο συναισθηματικό κόσμο και όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο έκφρασης και παρουσίασης κάθε φορά, και χωρίς την “άνεση” των ρούχων του, καθώς πρόκειται για έργο που περιέχει το απόλυτο γυμνό. Σα να πρόκειται για πολλά έργα μαζί αλλά αδιαίρετα, με κοινό παρονομαστή να διηγηθούν την ιστορία του δαχτυλιδιού μέσα από τις ιστορίες εκείνων που το φόρεσαν. Η προκλητική του γλώσσα δε περνά απαρατήρητη αλλά ο συγγραφέας έχει στηρίξει τις εκφραστικές του επιλογές και όλοι οι διάλογοι προκύπτουν μέσα από ρεαλιστικές διαδικασίες όπου η γλώσσα ΕΙΝΑΙ έτσι και δεν έγινε έτσι για να προκαλέσει. Προσέξτε τα κοστούμια που -ενιαία για όλους τους πρωταγωνιστές ανά σκηνή- φέρουν τα δικά τους μηνύματα, αλλά και την υπέροχη μουσική ή μουσικές επιλογές που γεφυρώνουν τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στις σκηνές. Μία προβολή διαφανειών λειτουργεί προσαρμοστικά καθώς το κύριο σκηνικό παραμένει σταθερό. Η σκηνοθεσία του Λιβανού είναι κινηματογραφικού χαρακτήρα καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με γοργό ρυθμό. Σύλληψη που αφήνει το έργο να αναπνεύσει και την ιστορία να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Ξεκινάς να πας από περιέργεια ή έξαψη για το απόλυτο γυμνό της, έτσι όπως το διαβάζεις στα μέσα, και με την επιφύλαξη ότι ίσως να μην αισθανθείς άνετα δίπλα στους ολόγυμνους ηθοποιούς του θιάσου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι εκείνο που πραγματικά σε τρομάζει στη γύμνια του άλλου δεν είναι η απώλεια των ενδυμάτων του άλλου -εσύ σε κάθε περίπτωση φοράς τα δικά σου- αλλά η ξεγυμνωμένη ψυχή του άλλου όταν γίνει καθρέφτης σου αντανακλώντας και εκθέτοντας τη δική σου. Μπαίνοντας στη διαδικασία να παρακολουθήσεις την παράσταση, χαλαρώνει η όποια αντίσταση σε σχέση με την απουσία των ρούχων και αρχίζει το ταξίδι του δαχτυλιδιού στους αιώνες. Κι όπως ένα δαχτυλίδι είναι πάντα ένας τέλειος κύκλος έτσι και η ιστορία του θα ξεκινήσει και θα επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Και πάντα θα επιστρέφει διαγράφοντας αέναα κυκλικές τροχιές και αλλάζοντας πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ σε ένα “δαχτυλίδι” είναι ο συμβολισμός του, η αναγωγή σε ό,τι αναφέρεται, θυμίζει ή υπονοεί. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, το δικό σου “δαχτυλίδι” το φοράς πάνω σου και μέσα σου, αιώνιο σύμβολο αφοσίωσης, της φύσης σου και της ψυχής σου. Για ένα τέτοιο δαχτυλίδι μιλά και το έργο. Αυτό το έργο ήρθε για να αποτελέσει σημείο μελλοντικής αναφοράς. Ο έρωτας, η ανάγκη για έκφραση, για συντροφικότητα, η προσπάθεια, η ανάγκη για επικοινωνία, η απώλεια, το χάσιμο, η απέραντη μοναξιά του ανθρώπου που στο τέλος της η- μέρας του μένει η μόνη σταθερή αλήθεια, μια αρχέγονη αδιαμφισβήτητη διαπίστωση, έτσι ορισμένη από τη μόνη ανώτερη δύναμη. Ήρθε μόνος και θα φύγει μόνος. Και γυμνός. Ο Γιώργος Λιβανός με το Leonardo’s Ring, έδοσε μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, με μεστή ψυχογραφηματική κινηματογραφική σκηνοθεσία, που θα από- τελεί για πολλά χρόνια σημείο αναφοράς, όσον αφορά την απενοχοποίηση του γυμνού, και το πως μια παράσταση αποχτά διαφυλικό χαρακτήρα και γίνεται πραγματική τέχνη. Σταύρος Ξυντάρας Kontra News 
Το υπαρξιακό κενό και η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, το αναπόδραστο του έρωτα ως αδήρριτης ανάγκης να ενωθούμε με το Άλλον και να ξεχάσουμε για λίγο την κρύα μοναξιά μας (ακόμα και με κίνδυνο τής απώλειας τού “εγώ” ή και τής ζωής τής ίδιας), όλα αυτά είναι μέρος τής ανθρώπινης κατάστασης και δεν αφορούν μόνον τους ομοερωτικούς ή τους αμφιερωτικούς. Ο Έρωτας για τους αρχαίους Έλληνες ήταν ένας και μοναδικός κι όποιος τοξευόταν από τα αλάθητα βέλη του έχανε συνήθως τιμή και λογική για να πλανηθεί στον κόσμο τής Κίρκης ή τής Καλυψώς (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακόμα και τής Πηνελόπης (στην ιδανική, έως ανύπαρκτη). Οι άντρες ομοερωτικοί είναι ενίοτε επιτυχημένοι καλλιτέχνες, μάνατζερ ή επιχειρηματίες για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να εξισορροπήσουν την εσωτερικευθείσα ενοχή και να άρουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Έτσι έχουν μόνο μία επιλογή: ή να επιτύχουν (με κόστος πολλαπλό) ή να κρυφτούν στο μισόφωτο τής δημοσιότητας κατά το αρχαίο ρητό “λάθε βιώσας”.
Στωικοί ή επικούρειοι, κάποτε νεοπλατωνικοί ή υπέρμαχοι τών μονοθεϊστών, φτάνουν κάποτε στη σχιζοφρένεια να καταδικάζουν δημοσίως τούς ομοίους τους, ενώ ανυπομονούν να τους υπερβούν σε σεξουαλικές επιδόσεις. Η ανθρώπινη Κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο. Ο Λιβανός σκηνοθέτησε με ρυθμό, γνώση κι αρμονία ένα σύνολο εξαιρετικά εύπλαστων, πειθαρχημένων κι εκφραστικών ηθοποιών που άλλαζαν ρόλους σαν …εσώρουχα και απέδωσαν με μεσογειακό μπρίο το έργο τού νεοϋορκέζου θεατρικού συγγραφέα. Χωρίς να γίνεται πορνό, χωρίς να τα δείχνει όλα, η παράσταση σοκάρει μόνον αυτούς που δεν αντέχουν τον καθρέφτη τους.
Κωνσταντίνος Μπούρας
“Μπράβο παιδιά. Σπουδαία δουλιά. Μεγάλο το ταξίδι. Παγκόσμιο!” Γιώργος Χρονάς “…Συγχαρητήρια Γιώργο, για το φανταστικό αποτέλέσμα! Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, καλύτεροι από οποιαδήποτε άλλη διανομή, παγκόσμια. Είσαι ένας μάγος και οι ηθοποιοί σου εί- ναι αστέρια. Θέλω να τονίσω την ιδιαίτερη συμβολή των σκηνικών κοστουμιών, φώτων και της μουσικής επιλογής για το τελικό αποτέλεσμα. Μπράβο. ” Gordon Dickerson “Μια ζωή μετατρέπεις το απροσδιόριστο σε συγκεκριμένο, και δίνεις αυτότητα στο αόριστο και επισφαλές. Γι’ αυτό σε αγαπάω.” Δημήτρης Ιατρόπουλος
Στις Σάβ, 2 Νοε 2024, 16:12 ο χρήστης Giorgos Livanos <theatrinwn_theates@yahoo.gr> έγραψε:
«LEONARDO’ S RING»
«LEONARDO’ S RING» από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές επιστρέφει στο Studio Κυψέλης , μετά από 11 χρόνια!
Αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία pocket theater στην Ελλάδα και μια από τις μεγαλύτερες καλλλιτεχνικές. Παίχθηκε τρία χρόνια και επιστρέφει στο σπίτι του!
Το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE «LEONARDO’ S RING», ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα επιστρέφει στην Ελλάδα από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης, γεγονός που χαιρέτησε με ενθουσιασμό ο ίδιος ο συγγραφέας!
Οι Θεατρίνων Θεατές, γιορτάζουν φέτος, τα δεκαπέντε χρόνια του υπέροχου χώρου τους, του vintage Studio Κυψέλης & παράλληλα με τα Κομμάτια και θρύψαλα, που συνεχίζουν sold out δεύτερο χρόνο, εξασφάλισαν και θα παρουσιάσουν, το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE “LEONARDO’ S RING” που τάραξε τα νερά με την επιτυχία του στο πρώτο ανέβασμα και επηρέασε με την προκλητικότητα του ανεβάσματος πολλές παραστάσεις.
Θεωρείται σύμφωνα με τη γνώμη των ειδικών, ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα, που πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα , έργο ανάλογο του “Shopping and Fucking”, ή του ” Άγγελοι στην Αμερική”. Εντυπωσιακά προκλητικό στην σύλληψη & στη γραφή, απαιτεί δεξιοτεχνία και στην εκτέλεση, αφού πέρα από την ιδιαίτερη θεματική έχει αντρικό γυμνό , διαλόγους που σοκάρουν και μια ευαισθησία που κόβει την ανάσα. Οι Θεατρίνων Θεατές φιλοδοξούν και πάλι, να δώσουν μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της χρονιάς. Το δαχτυλίδι ετοιμάζεται και πάλι να ταξιδέψει στη χώρα μας.
Είναι το περίφημο δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και πέρασε από τα χέρια του Τσαικόφσκι, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ροδόλφο Βαλεντίνο, για να καταλήξει στις μέρες μας. Αυτοί που το αποκτούν τι το ιδιαίτερο έχουν και ποια λύση στη ζωή τους δίνεται μέσω του δαχτυλιδιού; Οι υπόλοιποι συντελεστές παραμένουν ίδιοι με το πρώτο ανέβασμα ενώ οι ηθοποιοί θα αποτελέσουν έκπληξη και η διανομή ολοκληρώνεται αυτή την εβδομάδα που επιλέχτηκαν ενώ η συνεννόηση με τον ατζέντη του Gordon Dickerson -που έρχεται στην Ελλάδα με αφορμή την πρεμιέρα- , για τους “ειδικούς όρους” για την τέλεση τους και πάλι οκληρώθηκε Μάη.
Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο!
Rick Elice
LEONARDO’S RING
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στους 2 συντελεστές των Θεατρίνων Θεατές που δεν είναι πλέον στη ζωή, το σύμβουλο παράστασης ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ & στους στίχους και τη μουσική επιλογή τη ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ, χωρίς τους οποίους δεν θα είχε ποτέ γνωρίσει αυτή την επιτυχία το έργο.
Από 4 Δεκεμβρίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
Προπώληση – κρατήσεις ticketservises.gr και 210 8819571
σκηνοθεσία – επεξεργασία & απόδοση του κειμένου – σχεδιασμός φώτων: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ
Πρωταγωνιστούν ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΚΑΒΟΥΛΗΣ ΜΑΝΟΣ ΤΣΙΒΙΛΗΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΤΡΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΖΑΣ ΘΑΝΟΣ ΤΣΙΑΠΛΑΣ ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ μετάφραση: ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ σύμβουλος παράστασης : ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ στίχους και μουσική επιλογή: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ σκηνικά και κοστούμια: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΒΟΛΙΔΗ κινησιοινκινησιολογία – χορογραφίες: ΣΙΜΩΝΑΣ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ 3d animation: ΦΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ φωτογραφίες: AΡΗΣ ΤΟΥΡΛΑΚΗΣ φωτογραφίες μετώπης – promo: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΥΤΣΗΣ κινηματογράφηση- μοντάζ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΝΔΡΑΝΗΣ βοηθοί σκηνοθέτη :ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ -ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ζωγραφική εκτέλεση σκηνικού -plexiglass ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ κατασκευές: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ βοηθός ενδυματολόγου – κατασκευές: ΒΑΝΙΑ ΑΛΕΞΑΝΤΡΟΒΑ αφίσα: ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΙΡΗΣ σύμβουλος δραματουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ υπεύθυνος θεάτρου: ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΑΡΑΦΑΝΙΑΝ γραφιστική βάση GORAN MISALCIK promo managers διαφήμισης: ΧΡΥΣΑ ΠΟΛΥΖΩΗ -ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ηχογράφηση: Studio ΜΥΘΟΣ
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύουν η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ που παίζουν αντίστοιχα κιθάρα και πιάνο, όπως ΠΙΆΝΟ και η Νίκη Γκουντουμη στο τραγούδι του ΦΙΛΙΠΠΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.
Δικαιώματα για την Ελλάδα: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ και ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ.
Η κριτική για το leonardo’s ring:
Το γυμνό ή το “ντυμένο” στο θέατρο δεν αποτελεί κριτήριο ούτε για την αξιολόγηση της παράστασης ούτε για την πρόσληψη της θεματικής του έργου. Και για να πούμε την αλήθεια, το γυμνό σώμα επί σκηνής δεν χρεώνεται ούτε με ηθικά στίγματα, αλλά ούτε και με αισθητικά διαπιστευτήρια. Το κυρίαρχο ζήτημα στο θέατρο είναι η καλλιτεχνική ποιότητα του έργου και της σκηνικής σύνθεσης, ανεξάρτητα από το αν τα πρόσωπα εμφανίζονται γυμνά ή ντυμένα. Στην περίπτωση του Δαχτυλιδιού, με μια πρώτη ανάγνωση βρισκόμαστε μπροστά στο ομοφυλόφιλο σώμα: ένα σώμα που ποθεί, που διεκδικεί, που ορίζει τον εραστή ή που ορίζεται από αυτόν, που προσφέρεται αυθόρμητα ή συμβατικά. Η γυμνότητα του σώματος, εδώ, είναι ένας α- αποκωδικοποιητής των κινήσεων που επιχειρούνται στις διάφορες
εκδοχές της ερωτικής και σεξουαλικής διαλεκτικής.
Αλλά ένα ζωντανό, γυμνό ή ντυμένο σώμα, δεν είναι ποτέ έ- να πλάσμα που εξαντλείται σε μια υλική μορφή , σ΄ένα υλικό περίγραμμα. Έτσι, ο συγγραφέας, μέσα από τις τολμηρές εικόνες και την ακραία γλώσσα που χρησιμοποιεί, αφήνει να δια- φανεί η ψυχή, γυμνή, άλλοτε απροστάτευτη από αμυχές και πληγές, άλλοτε ανελέητη για τον άλλον : ζήλεια, οδύνη, φιλοδοξία, υστεροβουλία, όνειρα απραγματοποίητα, διαψευσμένες ελ- πίδες, συμπάθεια, σκληρότηττα, υπαρξιακή αμηχανία, τρυφερότητα, πίκρα της απόρριψης, αγάπη για την τέχνη, τρόμος μπροστά στην ασθένεια, τρόμος μπροστά στην ήττα -την οποιαδήποτε ήττα. Όλα αυτά επηρεάζουν τις σχέσεις των έξι αν- δρών του έργου σε όλα τα επίπεδα. Διότι το σώμα δεν ζει χωριστά από την ψυχή, όπως επιμένει ανόητα να μας διδάσκει η παραδοσιακή ηθική επί τόσους αιώνες.
Ο Γ. Λιβανός, ευαίσθητος πάντοτε σε όλους τους κραδασμούς της ανθρώπινης ψυχής αλλά και της τέχνης, πέτυχε να σβήσει τα όρια ανάμεσα στη σεξουαλική και την ψυχική ταυτότητα των ηρώων του Elice, και να προβάλει -μέσα από τις ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ ανδρών- την εικόνα των εύθραυστων διαπροσωπικών σχέσεων, ανεξάρτητα από το φύλο ή από τις ερωτικές προτιμήσεις του κάθε ανθρώπου. Και το έκανε μ΄ έναν τρόπο αισθητικά αξιοσημείωτο, αν μάλιστα σκεφτούμε ότι το έργο είναι ένα κείμενο που τροφοδοτείται από τις ωμές και σκληρές αλήθειες, οι ο- ποιες συχνά παρασύρουν τους καλλιτέχνες σε ανοσιουργήματα.
Χαρά Μπακονικόλα
Από τη Τζένη Κουκίδου στο Koukidaki
Έξι ηθοποιοί υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια παρά- στάση με πολλές διαδοχικές σκηνές -ολοκληρωμένα μονόπρακτα- που μας μεταφέρουν σε χρόνο και τόπο καθώς παρακολουθούμε τη διαδρομή του δαχτυλιδιού, που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όσο εκείνο αλλάζει χέρια. Προ- κλητικό έργο, απροσδόκητα ευαίσθητο και συγκινητικό παρά τις στιγμές γέλιου που προσφέρει. Μοντέρνο και σύγχρονο αλλά αφορά κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή. Πολυβραβευμένο και επιτυχημένο όπου κι αν παίχτηκε, αποτελεί ένα παγκόσμιο hit. Οι απαιτήσεις του έργου από τον ηθοποιό είναι μεγάλες. Δυσκολία που μεταφράζεται σε πολλές σκηνές και πολλαπλούς ρόλους να εναλλάσσονται διαδοχικά κι έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, έναν ακόμα χαρακτήρα, να ντυθεί έναν νέο ήρωα, να μιλήσει για έναν νέο συναισθηματικό κόσμο και όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο έκφρασης και παρουσίασης κάθε φορά, και χωρίς την “άνεση” των ρούχων του, καθώς πρόκειται για έργο που περιέχει το απόλυτο γυμνό. Σα να πρόκειται για πολλά έργα μαζί αλλά αδιαίρετα, με κοινό παρονομαστή να διηγηθούν την ιστορία του δαχτυλιδιού μέσα από τις ιστορίες εκείνων που το φόρεσαν.
Η προκλητική του γλώσσα δε περνά απαρατήρητη αλλά ο συγγραφέας έχει στηρίξει τις εκφραστικές του επιλογές και όλοι οι διάλογοι προκύπτουν μέσα από ρεαλιστικές διαδικασίες όπου η γλώσσα ΕΙΝΑΙ έτσι και δεν έγινε έτσι για να προκαλέσει. Προσέξτε τα κοστούμια που -ενιαία για όλους τους πρωταγωνιστές ανά σκηνή- φέρουν τα δικά τους μηνύματα, αλλά και την υπέροχη μουσική ή μουσικές επιλογές που γεφυρώνουν τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στις σκηνές. Μία προβολή διαφανειών λειτουργεί προσαρμοστικά καθώς το κύριο σκηνικό παραμένει σταθερό.
Η σκηνοθεσία του Λιβανού είναι κινηματογραφικού χαρακτήρα καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με γοργό ρυθμό. Σύλληψη που αφήνει το έργο να αναπνεύσει και την ιστορία να προχωρήσει και να εξελιχθεί.
Ξεκινάς να πας από περιέργεια ή έξαψη για το απόλυτο γυμνό της, έτσι όπως το διαβάζεις στα μέσα, και με την επιφύλαξη ότι ίσως να μην αισθανθείς άνετα δίπλα στους ολόγυμνους ηθοποιούς του θιάσου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι εκείνο που πραγματικά σε τρομάζει στη γύμνια του άλλου δεν είναι η απώλεια των ενδυμάτων του άλλου -εσύ σε κάθε περίπτωση φοράς τα δικά σου- αλλά η ξεγυμνωμένη ψυχή του άλλου όταν γίνει καθρέφτης σου αντανακλώντας και εκθέτοντας τη δική σου. Μπαίνοντας στη διαδικασία να παρακολουθήσεις την παράσταση, χαλαρώνει η όποια αντίσταση σε σχέση με την απουσία των ρούχων και αρχίζει το ταξίδι του δαχτυλιδιού στους αιώνες. Κι όπως ένα δαχτυλίδι είναι πάντα ένας τέλειος κύκλος έτσι και η ιστορία του θα ξεκινήσει και θα επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Και πάντα θα επιστρέφει διαγράφοντας αέναα κυκλικές τροχιές και αλλάζοντας πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ σε ένα “δαχτυλίδι” είναι ο συμβολισμός του, η αναγωγή σε ό,τι αναφέρεται, θυμίζει ή υπονοεί. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, το δικό σου “δαχτυλίδι” το φοράς πάνω σου και μέσα σου, αιώνιο σύμβολο αφοσίωσης, της φύσης σου και της ψυχής σου. Για ένα τέτοιο δαχτυλίδι μιλά και το έργο. Αυτό το έργο ήρθε για να αποτελέσει σημείο μελλοντικής αναφοράς. Ο έρωτας, η ανάγκη για έκφραση, για συντροφικότητα, η προσπάθεια, η ανάγκη για επικοινωνία, η απώλεια, το χάσιμο, η απέραντη μοναξιά του ανθρώπου που στο τέλος της η- μέρας του μένει η μόνη σταθερή αλήθεια, μια αρχέγονη αδιαμφισβήτητη διαπίστωση, έτσι ορισμένη από τη μόνη ανώτερη δύναμη. Ήρθε μόνος και θα φύγει μόνος. Και γυμνός.
Ο Γιώργος Λιβανός με το Leonardo’s Ring, έδοσε μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, με μεστή ψυχογραφηματική κινηματογραφική σκηνοθεσία, που θα από- τελεί για πολλά χρόνια σημείο αναφοράς, όσον αφορά την απενοχοποίηση του γυμνού, και το πως μια παράσταση αποχτά διαφυλικό χαρακτήρα και γίνεται πραγματική τέχνη.
Σταύρος Ξυντάρας Kontra News
Το υπαρξιακό κενό και η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, το αναπόδραστο του έρωτα ως αδήρριτης ανάγκης να ενωθούμε με το Άλλον και να ξεχάσουμε για λίγο την κρύα μοναξιά μας (ακόμα και με κίνδυνο τής απώλειας τού “εγώ” ή και τής ζωής τής ίδιας), όλα αυτά είναι μέρος τής ανθρώπινης κατάστασης και δεν αφορούν μόνον τους ομοερωτικούς ή τους αμφιερωτικούς. Ο Έρωτας για τους αρχαίους Έλληνες ήταν ένας και μοναδικός κι όποιος τοξευόταν από τα αλάθητα βέλη
του έχανε συνήθως τιμή και λογική για να πλανηθεί στον κόσμο τής Κίρκης ή τής Καλυψώς (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακόμα και τής Πηνελόπης (στην ιδανική, έως ανύπαρκτη).
Οι άντρες ομοερωτικοί είναι ενίοτε επιτυχημένοι καλλιτέχνες, μάνατζερ ή επιχειρηματίες για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να εξισορροπήσουν την εσωτερικευθείσα ενοχή και να άρουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Έτσι έχουν μόνο μία επιλογή: ή να επιτύχουν (με κόστος πολλαπλό) ή να κρυφτούν στο μισόφωτο τής δημοσιότητας κατά το αρχαίο ρητό “λάθε βιώσας”. Στωικοί ή επικούρειοι, κάποτε νεοπλατωνικοί ή υπέρμαχοι τών μονοθεϊστών, φτάνουν κάποτε στη σχιζοφρένεια να καταδικάζουν δημοσίως τούς ομοίους τους, ενώ ανυπομονούν να τους υπερβούν σε σεξουαλικές επιδόσεις. Η ανθρώπινη Κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο.
Ο Λιβανός σκηνοθέτησε με ρυθμό, γνώση κι αρμονία ένα σύνολο εξαιρετικά εύπλαστων, πειθαρχημένων κι εκφραστικών η- ηθοποιών που άλλαζαν ρόλους σαν …εσώρουχα και απέδωσαν με μεσογειακό μπρίο το έργο τού νεοϋορκέζου θεατρικού συγγραφέα. Χωρίς να γίνεται πορνό, χωρίς να τα δείχνει όλα, η πα- ράσταση σοκάρει μόνον αυτούς που δεν αντέχουν τον καθρέφτη τους.
Κωνσταντίνος Μπούρας
“Μπράβο παιδιά. Σπουδαία δουλεία. Μεγάλο το ταξίδι. Παγκό- σμιο!”
Γιώργος Χρονάς
“…Συγχαρητήρια Γιώργο, για το φανταστικό αποτέλέσμα! Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, καλύτεροι από οποιαδήποτε άλλη διανομή, παγκόσμια. Είσαι ένας μάγος και οι ηθοποιοί σου είναι αστέρια. Θέλω να τονίσω την ιδιαίτερη συμβολή των σκηνικών κοστουμιών, φώτων και της μουσικής επιλογής για το τελικό αποτέλεσμα. Μπράβο. ”
Gordon Dickerson
“Μια ζωή μετατρέπεις το απροσδιόριστο σε συγκεκριμένο, και δίνεις αυτότητα στο αόριστο και επισφαλές. Γι’ αυτόσε αγαπάω.” Δημήτρης Ιατρόπουλος
