Ήταν καλοκαίρι του 2004. Η Εθνική Ελλάδος του Ρεχάγκελ είχε μόλις πάρει το Euro και το κράτος είχε στήσει θριαμβευτική υποδοχή που ξεκινούσε από το αεροδρόμιο και κατέληγε σε εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο που γινόταν το αδιαχώρητο.

Είναι Μάιος του 2021, έχουμε περάσει ένα χρόνο πανδημία, 6 μήνες lockdown και έχουμε ξανά την ευκαιρία για μια υποδοχή. Αυτή τη φορά όχι σε ομάδα, αλλά σε ένα άτομο. Όχι, δεν τίμησε την Ελλάδα σε κάποιο άθλημα. Όχι, δεν είναι γιατρός που διέπρεψε κάπου. Όχι, δεν είναι η πρώτη Ελληνίδα που πήγε στο διάστημα. Όχι, δεν είναι κάποια που απέτρεψε πολεμική σύρραξη ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη.

Είναι ο Τζέιμς Καφετζής που μόλις βγήκε από το Survivor. Όχι, δε βγήκε καν νικητής. Απλώς βγήκε ως θριαμβευτής γιατί αποχώρησε μόνος του και πήγε απέναντι στον «Τούρκο, Ατζούν που τα κάνει όλα για το χρήμα και μας πουλάει παραμύθα, μπράβο Κολοκοτρώνη μου». Τέτοια μορφή είχαν πολλά σχόλια στα social media.

Μπήκε λοιπόν ο Τζέιμς στο αεροπλάνο, πέταξε στη Ρόδο, τον τόπο καταγωγής και διαμονής του κι εκεί υπήρξε μεγάλο πλήθος κόσμου που τον καλωσόρισε με φωνές, συνθήματα, φωτοβολίδες, με δώρο κύπελλο, με λουλούδια λες κι είναι ο Μαυρογιαλούρος και τι δεν του έκαναν για να τον αποθεώσουν. Κι όλα αυτά εν μέσω πανδημίας που το παραμικρό λάθος μπορεί να αναζωπυρώσει τη φωτιά του covid.

Είναι ένα καλό παιδί ο Τζέιμς, απ΄αυτά που είδαμε στο Survivor. Είναι ένας ευφυής άνθρωπος. Ήταν και στην πρώτη μας προτίμηση για νικητής και θεωρούμε κι εμείς ότι δέχτηκε άδικο πόλεμο. Ναι, συμφωνούμε σε όλα αυτά. Αλλά από πότε είναι αυτά τα βασικά μας κριτήρια για να γράψουμε στα παλιά μας παπούτσια μια πανδημία και να συγκεντρωθούμε αθρόα 200-300 άτομα σε μια πλατεία στο Φαληράκι και να τιμήσουμε ως εθνικό ήρωα κάποιον;

Αυτό που συνέβη με τον Τζέιμς στη Ρόδο λέει πολλά για τη νοοτροπία μας ως λαός.

1. Λέει ότι είχαμε τόση ανάγκη να ξεδώσουμε από την κλεισούρα – για όσους την τήρησαν με υπεθυνότητα – που ακόμα κι αν μας έλεγαν ότι κάποιος ασπάστηκε τη θαυματουργή πατούσα της Τζένιφερ Λόπεζ, θα τον υποδεχόμασταν με στεφάνια και τιμητικές πλάκες, μη σας πω θα του δίναμε το κλειδί της πόλης και θα τον κάναμε και υπουργό.

2. Λέει ότι έχουμε αυτή την ντοπιολαγνεία, είμαστε τοπικιστές ολκής. Κι αν κάποιος από τα μέρη μας κάνει το οτιδήποτε και στη διάρκεια δεχτεί επίθεση, θα τρέξουμε να γίνουμε ασπίδα γύρω του και να του δείξουμε πόση δύναμη έχει.

3. Λέει ότι παραμένουμε ένα έθνος εύκολα χειραγωγούμενο από το τηλεοπτικό περιεχόμενο που κάνουμε ένα ριάλιτι του ΣΚΑΪ, επίκεντρο της ζωής μας. Όχι μόνο εσείς οι αναγνώστες, αλλά κι εμείς που γράφουμε. Και ψάχνουμε να δούμε αν η δική σας δράση, φέρνει τη δική μας αντίδραση ή μήπως είναι ανάποδα η εξίσωση. Ή μήπως είναι αμφίδρομη διαδικασία..!

4. Λέει ότι θέλουμε να πουλήσουμε μια ψευτοεπανάσταση και μια ανυπακοή προς το κράτος που το κάνουμε με την παραμικρή αφορμή. Θα υποδεχόμασταν κι ένα μυρμήγκι που διήνυσε τρία χιλιόμετρα αν μας έλεγαν ότι είναι η απόλυτη αναρχική πράξη.

5. Λέει ότι υπάρχει τεράστιο δομικό και ηθικό έλλειμμα σε κοινωνικό επίπεδο για να φτάνουμε σε τέτοια κατάσταση για έναν παίκτη του Survivor, όποιος κι αν είναι αυτός. Δεν πα να είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου, ο πιο δίκαιος και ευγενικός άνθρωπος, αυτό δεν δικαιολογείται.

6. Λέει ότι αν υπάρχει κάπου Τούρκος, δε χάνουμε ευκαιρία να το ανάγουμε σε εθνικό ζήτημα και να πούμε ότι ένας Έλληνας ξεφτίλισε έναν Τούρκο. Για το Survivor, ξαναλέμε, όλο αυτό.

Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που δηλώνει η υποδοχή του Τζέιμς Καφετζή στη Ρόδο και δεν αφορά μόνο τη Ρόδο και όσους τον υποδέχτηκαν εκεί. Κι ο Μπάρτζης όταν πάει στην Κορινθία, τα ίδια σκηνικά θα ζήσει. Κι αν η Αθήνα ήταν ένα χωριό, τα ίδια θα συνέβαιναν για όσους γύρισαν από το Survivor.

Κι αυτό είναι το πολύ ανησυχητικό για έναν λαό μετά από ένα χρόνο lockdown και πανδημίας…