Μία εκ των εργαζομένων στο συγκεκριμένο νοσοκομείο μίλησε με το τοπικό Μέσο της Πάτρας, «thebest», για τις καταστάσεις που βιώνουν το τελευταίο διάστημα. Εκείνη χαρακτήρισε τον κοινωνικό ρατσισμό που δέχθηκε κυρίως τις πρώτες ημέρες εμφάνισης της νόσου στην περιοχή ως ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα.
«Η αλήθεια είναι ότι αυτό που ενόχλησε τους περισσότερους νομίζω που εργάζονται στο νοσοκομείο ήταν ο κοινωνικός ρατσισμός, όχι φυσικά από την οικογένειά μας αλλά από ανθρώπους του περίγυρού μας που θεωρούσαν ότι επειδή ακριβώς εργαζόμαστε στον τομέα της υγείας θα είμαστε φορείς του ιού.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο είμασταν ενήμεροι για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση προτού καν εμφανιστεί το πρώτο κρούσμα στην περιοχή. Είχαμε ενημερωθεί με σεμινάρια για τις στολές, την υγιεινή και για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε εντός κι εκτός νοσηλευτικού ιδρύματος. Όταν εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα υπήρξε άμεσος συντονισμός από όλους διοικητικό, νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό. Και φυσικά όπως όλοι γνωρίζετε απομόνωση συναδέλφων και χώρων του νοσοκομείου», αναφέρει επ’ αυτού η εργαζόμενη του νοσοκομείου.
«Παλεύουμε ο ένας για τον άλλον»
Επειτα, η εργαζόμενη στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου αναφέρθηκε στην αλληλεγγύη ανάμεσα στους υπαλλήλους: «Άγχος και βέβαια υπάρχει και πολύ μεγάλο. Και εμείς οικογένειες έχουμε και παιδιά. Σε κάθε βάρδια ντύνουμε ο ένας τον άλλο, φροντίζουμε κάθε ένας για τα μέτρα προστασίας του συναδέλφου του και όλοι μαζί για το σύνολο. Κάθε βάρδια είναι πλέον το ίδιο έντονη για εμάς που είμαστε μονίμως σε επαγρύπνηση. Ελέγχουμε συνεχώς ο ένας τον άλλο για να μην ξεφύγει τίποτα. Το μόνο που νιώθουμε είναι η ευθύνη που έχουμε απέναντι στο σύνολο».
«Μένω μακριά από τα παιδιά μου – Μείνετε σπίτι!»
Ως προς το πως διαχειρίζεται την ιδιωτική της ζωή, υπογράμμισε η εργαζόμενη του νοσοκομείου: «Η μεγάλη μου κόρη δίνει φέτος πανελλήνιες και έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα δεν μπορώ να είμαι δίπλα της με τον τρόπο που θα ήθελα. Δεν πλησιάζω τα παιδιά μου και παράλληλα προσπαθώ να μη με βλέπουν αγχωμένη, κουρασμένη ή φοβισμένη. Δυσκολεύομαι αλλά προσπαθούμε όλοι μαζί ενωμένοι να προχωρήσουμε».
Τέλος, η ίδια θέλησε να στείλει ένα μήνυμα προς όλους το οποίο πρέπει να ακουστεί παντού: «Ένας τρόπος υπάρχει και μόνο να βοηθήσετε. Μείνετε στο σπίτι. Αυτό θα μας προστατεύει όλους αυτό τον καιρό. Και όσο τα νοσοκομεία λειτουργούν με αυτά τα μέτρα, θα το ξεπεράσουμε».
