Βρισκόμαστε ακόμα σε πανδημία και σαν να μην έφτανε αυτό, είμαστε και σε ένα δεύτερο lockdown που μοιάζει να μην έχει ταβάνι. Όσο αυτή η σεζόν δε φαίνεται να θέλει να τελειώσει και παρόλο που η ζωή πρακτικά δείχνει να έχει μπει σε παύση, οι γνωστές κλασικές ανθρώπινες ανάγκες, που σε καιρό πανδημίας μπαίνουν στη ζώνη της «πολυτέλειας», ζουν και βασιλεύουν. Δεν έχει παύση για αυτές. Μόνο αργές, βασανιστικές εξελίξεις. Όπου ανάγκες: έρωτας και σεξ.
Πρόσφατη έρευνα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου έδειξε πως τον Νοέμβριο, οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στην έρευνα έκαναν σεξ από 0 ως 1 φορές σεξ την εβδομάδα. Αυτό είναι αρνητικό αποτέλεσμα, ειδικά αν συνειδητοποιήσεις πως εδώ δε μιλάμε για παντρεμένα ζευγάρια για χρόνια, που ακολουθούν το στερεότυπο των σεξουαλικών ορμών που λιγοστεύουν όσο οι επέτειοι αυξάνονται, αλλά και για εντελώς φρέσκα ζευγάρια, που πολλές φορές ενώνονται από κάτι casual, προσθέτοντας απλά το μοιρασμένο ενοίκιο στην εξίσωση. Η πανδημία, όπως και κάθε κρίση που επηρεάζει την ανθρωπότητα, μετατρέπει τη ζωή σε έναν άτυπο, σκληρό διαγωνισμό για τους πιο προσαρμοστικούς.
Κάπως έτσι, πολλά ζευγάρια πάτησαν λίγο το γκάζι, σκίπαραν τις τυπικές διαδικασίες που συνηθίζουν να αποτελούν και τα βασικά βήματα μιας σχέσης που «σοβαρεύει» και τα casual σεξ μετά από ποτά, έγιναν συγκατοίκηση, ακριβώς για να διασωθούν αυτά τα σεξ μέσα σε μια χρονιά που δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο.
Τα πολλά «σκιπαρίσματα» στις τυπικές διεργασίες, μπορεί να αυξάνουν τη λίμπιντο, μιας και ενέχουν μια αίσθηση επαναστατικότητας (σαν να φτάσαμε στην εποχή που το να μη φοβάσαι τη δέσμευση είναι ενός είδους επανάσταση), αλλά κρύβουν και έναν κίνδυνο: μια βεβιασμένη οικειότητα.
Πόσο εύκολο είναι να φρικάρει ένας τέτοιος «επαναστάτης» από την εξαναγκασμένη οικειότητα;
Ο Ανδρέας (32) κατέληξε να δέχεται την σύντροφό του στο σπίτι, με δυο σακ βουαγιάζ στο χέρι, λίγο πριν το δεύτερο lockdown. Η σχέση τους ξεκίνησε στις αρχές του 2020, η πρώτη καραντίνα «τους τσάκισε», μου λέει και έτσι, όταν τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται δραματικά, και «ψιλιάστηκαν» πως μια δεύτερη καραντίνα είναι προ των πυλών, έμειναν μαζί στο σπίτι του.
«Δεν ξέραμε πως θα κρατήσει τόσο πολύ», μου λέει, εξηγώντας πως τα αρχικά δημοσιεύματα δεν έδιναν την αίσθηση πως η δυστοπία θα τραβήξει τόσο. Τον ρωτάω αν νιώθει πως η σχέση του έχει μπει στο fast-forward. «Είναι αλήθεια. Συμβαίνουν πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δε θα συνέβαιναν. Δε λέω πως κάνουν απαραίτητα κακό σε ό,τι υπάρχει μεταξύ μας, αλλά μπορούσα να ζήσω και χωρίς να μαζεύω αποδείξεις σούπερ μάρκετ, για να κάνω μετά διαιρέσεις, αλλά και χωρίς να ακούω πώς ακριβώς τσακώνεται με τη μάνα της», μου απαντάει.
Το να τρέξει κανείς μια συγκατοίκηση μέσα σε αυτές τις συνθήκες, βάζει στην παρτίδα τον παράγοντα τριβή. Η τριβή, από τη στρατηγική μέχρι τον έρωτα, ποτέ δεν καταλήγει σε νίκες, θριάμβους και θετικά αποτελέσματα. Απόδειξη αυτής της θεωρίας είναι και η εμπειρία της Έλλης.
Η Έλλη είναι φοιτήτρια στο τελευταίο έτος της Φιλολογίας, και αποφάσισε να βρει λίγο χώρο στο διαμέρισμά της για το αγόρι της. «Η συγκατοίκηση δεν ήταν ποτέ στα πλάνα μας, έχουμε πει να το πάμε εντελώς χαλαρά, χωρίς πιέσεις και προσδοκίες», μου λέει, δίνοντάς μου το απαραίτητο reminder ότι το πλάνο «όχι προσδοκίες και πιέσεις» φαίνεται βιώσιμο στα 20κάτι.
Για την Έλλη τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά, όχι λόγω τριβής και βαρετής καθημερινότητας, που η καραντίνα κάνει ακόμα πιο βαρετή, αλλά γιατί το αγόρι της κόλλησε κορωνοϊό. «Χρειάστηκε να είμαι εκεί για εκείνον κυριολεκτικά όλη τη μέρα», μου εξηγεί και την πιστεύω. Δε στέλνεις «στο σπίτι του» ασθενή με Covid-19 και κυρίως όχι στο πατρικό του. Το πρόβλημα είναι πως μια συγκατοίκηση που έγινε πραγματικότητα για το σεξ και μόνο, κατέληξε να μοιάζει με νοσοκομειακή πτέρυγα. Και μάλιστα χωρίς καθόλου σεξ.
Η συγκατοίκηση σε μια casual σχέση, για πολλούς από εμάς μοιάζει με θρίλερ. Δεν το λες και αστείο το να πρέπει να περνάς όλο σου το χρόνο με κάποιον, βλέποντάς τον σε όλες τις εκφάνσεις μιας καθημερινότητας που δε τον θέλει και «στα καλύτερά του», όταν ακόμα και ο μοιρασμένος ύπνος μετά το σεξ σου προκαλεί πανικό, υπενθυμίζοντάς σου πως τα θέματα οικειότητας είναι πολύ σκληρά για να πεθάνουν.
Η Αλεξάνδρα είναι σε μια casual σχέση (“situationship” τη λέει η ίδια) από τον Αύγουστο. Δεν πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό της το ενδεχόμενο της συγκατοίκησης, έστω για όσο διάστημα διαρκέσει το lockdown. Τη ρωτάω αν ένιωσε καταπιεσμένη στην ιδέα ότι δε θα μπορεί να κάνει σεξ για ένα διάστημα με αόριστο τέλος. «Ήξερα από την αρχή ότι θα χρειαστεί να παρανομήσω.
Το μόνο που με άγχωνε ήταν το ότι και εγώ και εκείνος θα έπρεπε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε, θα ήταν να κολλήσουμε κορωνοϊό ο ένας στον άλλο», μου λέει. Τη ρωτάω τι σημαίνει «παρανομία» στην προκειμένη περίπτωση και μου εξηγεί γελώντας πως για εκείνη το σεξ είναι «βοήθεια στο σπίτι».
Με λίγα λόγια, η Έλλη, κάθε φορά που θέλει να κάνει σεξ στέλνει μήνυμα στο 13033 και απλώς φροντίζει να πάει στο σπίτι του fuck buddy της πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας. «Άρα κοιμάσαι εκεί», της λέω, αναγκάζοντάς την να παραδεχτεί πως από ένα σημείο και μετά, ακόμα και η παρανομία εν μέσω lockdown για λίγο casual sex, φέρνει μια εξαναγκασμένη οικειότητα, που υπό άλλες συνθήκες δε θα ήταν απαραίτητη.
Η ίδια έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα στο μυαλό της, αποδεχόμενη πως αν κάτι ήρθε να της μάθει το 2020 με την πανδημία, τις καραντίνες και τα αντισηπτικά, είναι πως κάποιες στιγμές πρέπει να κάνει στην άκρη τα θέματα με την οικειότητα και να προτιμήσει να αδράξει την ευκαιρία. Όπου ευκαιρία, η δυνατότητα για λίγο ακόμα σεξ, γύρω στις 5 και κάτι τα ξημερώματα, που στέλνει 1 στο 13033 και επιστρέφει στο σπίτι της.
